Deze 31 boeken bespraken we deze week #55

Tuff is zo'n boek waar je eigenlijk je markeerstift bij wil houden tijdens het lezen omdat zulke omschrijvingen zo ontzettend scherp gevonden zijn en sommige observaties zo overtuigen. Ja, Beatty weet wel wat hij met taal aanmoet en gelukkig gaat daar in de Nederlandse vertaling van Rob van Moppes niets aan verloren. Het maakt het feit dat Tuff eigenlijk geen echte verhaallijn heeft en nergens naartoe gaat bijna goed. Met de nadruk op bijna.
- Lisanne Brans over Tuff

Hoewel het verhaal over het algemeen beeldend is geschreven, komen veel dialogen gemaakt en geforceerd over. De klaarblijkelijke humor die daar soms in voorkomt, slaat de plank vaak volledig mis en daardoor wordt juist het tegendeel bereikt: het is niet leuk. Tot overmaat van ramp bevat het verhaal veel overbodige stukken tekst waardoor het langdradig, en dus vervelend, wordt. Een voorbeeld is een ellenlange uiteenzetting over de baan van een kogel.
- Kees van Duyn over Nachthandel

De schrijfstijl van Diney Costeloe is meeslepend en je voelt bijna de toenemende angst en zorgen van de meisjes, maar ook die van oma Lily die haar dochter meer dan eens probeert te overtuigen om Jimmy te verlaten. Je wordt boos om het onmenselijke gedrag van mensen die beroepshalve voor de kinderen moeten zorgen, maar alleen uit zijn op financieel gewin ten koste van de kinderen die onder hun hoede staan.
- Helma Koot over De verloren kinderen

De grote verdienste van Jolande Withuis is, dat zij uit een veelheid van soms tegenstrijdige informatie, uit heel diverse bronnen afkomstig, tot een afgewogen en origineel oordeel komt over de persoon Juliana en de gang van zaken bij verschillende affaires tijdens haar koningschap. Toegang tot het Koninklijk Huisarchief kreeg Withuis niet, in tegenstelling tot Oranjehistoricus Cees Fasseur. Wel kreeg zij, bijvoorbeeld via dochters van vriendinnen van Juliana, veel bijzonder persoonlijk materiaal tot haar beschikking.
- Inge Sparrius over Juliana

Lissa Evans heeft een beeldende schrijfstijl met fantastische dialogen, die bewaard zijn gebleven dankzij de goede vertaling van Jenny de Jonge. Wode Weus en de Wieze Walla’s is een spannend verhaal in een fantasiewereld die onder de oppervlakte veel gemeen heeft met onze eigen wereld. De auteur heeft opmerkelijke karakters in het leven geroepen die samen op een speelse manier veel belangrijke zaken aankaarten die aansluiten bij de belevingswereld van de beoogde doelgroep.
- Anneke van Ieperen over Wode Weus en de Wieze Walla's

Murphy heeft een beeldende stijl en draait zijn hand niet om voor een rake metafoor of treffende beschrijving. Pas echt een meester is hij echter in het omschrijven van emoties, waarmee een sterk gevoel weet op te roepen. Deze gevoelens zijn zo goed ingeleefd en verwoord dat de lezer soms vergeet zelf niet Jacob te zijn. Misschien is er in het begin van het boek wat veel uitleg, maar dat trekt zo snel bij dat het de auteur gemakkelijk kan worden vergeven.
- Anne-Claire Verham over De schipper

Het belooft een bloedstollend verhaal te worden waarin mensen elkaar uitgehongerd de keel doorsnijden, elkaar uit wanhoop neerschieten of wellicht zelfmoord plegen. Dat klinkt wat al te verschrikkelijk als je bedenkt dat de doelgroep van Daniëlle Bakhuis grofweg bestaat uit jongeren tussen de 12 en de 15 jaar. De ware aard van de mens is wellicht iets te gruwelijk voor die lezers. Het verhaal blijkt ook al snel niet zo heftig als verwacht.
- Joke Simmelink over De eliminatie

Het is knap hoe Volders niet vervalt in de stereotypen van zonderlinge figuren. Zo is Adam, een van de bewoners van Forty Mile, meer dan een jonge, zoekende muzikant. De passie straalt van dit personage af en geeft hem de diepgang die nodig is om zijn bodemloze dalen te kunnen begrijpen. Elk personage is levensecht, en wekt zowel bewondering als irritatie op. Volders biedt een genuanceerde inkijk in hun leven en velt geen oordeel.
- Sigried Lievens over Noord