Blogpost:
Doortje
Waarom ik dit jaar geen reading challenge doe…
En dat terwijl ik dol ben op challenges. Ieder jaar doe ik er wel een paar. Of het nu gaat om 10.000 stappen per dag zetten, een week geen vlees eten of een maand lang übervroeg opstaan in het kader van Miracle Morning; you name it, I’ve done it! Ik hoor jullie denken: waarom doet een mens zichzelf dat aan? Simpel! Omdat het behalen van een doel een blij en trots gevoel geeft.
Het probleem is echter dat ik nogal streng voor mezelf ben. Als ik meedoe aan een challenge, dan ga ik er 100% voor. Met de discipline van een topsporter dwing ik mezelf om op koers te blijven. Tot op zekere hoogte is dit natuurlijk goed. Wanneer je je voorneemt om vegetarisch te eten, is het niet de bedoeling om voor de eerste de beste kalfsbitterbal die je wordt aangeboden te zwichten. Ook niet als je al drie glazen wijn op hebt.
Hoewel een rigide karakter de slagingskans van experimenten op de lange termijn vergroot, maakt diezelfde eigenschap het er in het dagelijks leven niet bepaald leuker op. Zette ik op een stormachtige dag ‘slechts’ 7000 stappen, dan voelde dat als falen. Dat compenseerde ik direct door de dag erna extra lang te gaan wandelen. Pas bij een gemiddeld aantal van tienduizend passen voelde ik me weer goed.
Ook tijdens mijn reading challenge speelde dit negatieve gevoel op. Het begon al met het bepalen van mijn leesdoel. Hoezo las ik ‘maar’ 50/75 boeken per jaar? Ik zag dat andere deelnemers 100, en soms wel 200 titels als target hadden. Wat deed ik verkeerd? Ik was toch een echte boekenwurm? En zelfs als ik uitgelezen boeken toevoegde, waardoor ik dichter bij mijn einddoel kwam, was de euforie slechts van korte duur. Met 8, 24 of 49 boeken op de teller is de weg naar 75 nog lang. Ik kon dus maar beter haast maken en flink doorlezen.
Tijdens de ‘intelligente lockdown’, die midden in de Boekenweek van 2020 van start ging, was het heerlijk om veel te lezen. Ik verslond de ene roman na de andere. Echter, na verloop van tijd kwam de klad erin. Ik raakte overprikkeld, neerslachtig en kon me niet meer concentreren. Mijn einddoel raakte steeds verder uit het zicht. Geheel tegen mijn eigen principes in, gaf ik het op. In een wereldwijde pandemie, is het aantal boeken dat iemand leest totaal onbelangrijk.
En toen kwam de doorbraak: lezen moet leuk zijn! Het is geen competitie. Niet met mezelf en al helemaal niet met (onbekende) anderen. Bovendien is kwaliteit zoveel belangrijker dan kwantiteit. Ik lees liever 1 zin die mijn kijk op de wereld verandert, dan een nietszeggend boek.
Zonder enige druk begon ik aan Untamed van Glennon Doyle. Vanaf de eerste pagina werd ik gegrepen. Wat Een Fantastisch Boek! Waarin ieder woord telt. Het licht ging aan: dit is hoe ik zou willen leven! Nog nauwelijks bijgekomen van Untamed, begon ik nietsvermoedend aan The Midnight Library van Matt Haig. En ook dit boek, over een bibliotheek die zich ergens tussen leven en dood bevindt, is fenomenaal! In de middernachtbibliotheek krijgt de 35-jarige Nora, die zich in het dagelijks leven een loser voelt, te zien hoe haar leven zou zijn verlopen als ze in het verleden andere keuzes zou hebben gemaakt. Fascinerend!
Zonder kwantitatieve uitdaging, is er volledige ruimte voor niet-meetbare zaken, zoals inspiratie, wijsheid, liefde, schoonheid, dankbaarheid, plezier en rust. Om via een boek met deze concepten in aanraking te komen, is magisch!
