Eenmaal op leeftijd krijg je steeds vaker te maken met verlies: dierbaren en bekenden vallen weg, het lichaam sputtert tegen. Omdat niemand eraan ontkomt, is het goed om op tijd te zeggen wat nog gezegd moet worden. Dat is wat ik doe met deze bundel. Dierbaren, van grootvaders tot kleindochters, trekken voorbij. Ook vrienden die rouwen, de onrust in de wereld, jeugdherinneringen en geloof komen langs. Met een tikkeltje ironie, een vleugje weemoed en (hopelijk genoeg) mededogen probeer ik vast te leggen wat zich schuilhoudt in het ogenschijnlijk alledaagse. En ook al kijkt de dood geregeld om de hoek, ik ben nog niet van plan te verdwijnen. Integendeel: op mijn vijfenzeventigste mag ik opnieuw de Mont Ventoux beklimmen, met de fiets, op eigen kracht – corpo volente!
Miel Vanstreels
januari 2026
Miel Vanstreels
januari 2026
