Miel Vanstreels (1951, Godsheide-Hasselt) woont sinds 1970 in Maastricht. Tussen 1975 en 1996 publiceerde hij een aantal dichtbundels met ouderdom en dood als voornaamste thema's. Zijn werk verscheen toen in o.a. de Gids, Hollands Maandblad, Dietsche Warande & Belfort, Deus ex Machina en Nieuw Vlaams Tijdschrift. Daarna schreef hij alleen nog wielerpoëzie. Eén bundel wachtte geduldig om geschreven te worden...
Met een scherp oog voor detail en een vlotte dichterlijke pen haalt Miel Vanstreels in 'De eerste zeventien' bijzondere herinneringen boven uit zijn niet altijd even gemakkelijk verlopen jeugdjaren. Hij leidt ons niet alleen zijn eigen leven binnen, hij brengt de lezers soms ook ongewild terug bij hun eigen kindertijd. Zowel de levenskracht als de kwetsbaarheid van het menselijk bestaan ontroeren door de fraaie beelden die de dichter oproept. Stille momenten van klein geluk en oprecht verdriet wisselen elkaar af. Vanstreels schuwt het niet om zijn emoties te laten zien. De confrontatie die hij met de eerste zeventien jaar van zijn leven aangaat, geeft zijn poëzie een spankracht die overtuigt en ontroert.
Met een scherp oog voor detail en een vlotte dichterlijke pen haalt Miel Vanstreels in 'De eerste zeventien' bijzondere herinneringen boven uit zijn niet altijd even gemakkelijk verlopen jeugdjaren. Hij leidt ons niet alleen zijn eigen leven binnen, hij brengt de lezers soms ook ongewild terug bij hun eigen kindertijd. Zowel de levenskracht als de kwetsbaarheid van het menselijk bestaan ontroeren door de fraaie beelden die de dichter oproept. Stille momenten van klein geluk en oprecht verdriet wisselen elkaar af. Vanstreels schuwt het niet om zijn emoties te laten zien. De confrontatie die hij met de eerste zeventien jaar van zijn leven aangaat, geeft zijn poëzie een spankracht die overtuigt en ontroert.
