Boven de boerenkool vertelt de geschiedenis van de Marineluchtvaartdienst en de Koninklijke Luchtmacht in Nederlands Nieuw Guinea in de periode van 1951 tot aan het vertrek uit de laatste kolonie in de Oost, in 1962.
De opbouw van de Marineluchtvaartdienst in Nieuw Guinea begon met een hand vol oude, opgevlogen, PBY Catalina's die na de overdracht van Nederlands Indië waren overgevlogen. De bepaling dat Nederland de soevereiniteit over Nieuw-Guinea had behouden leidde al snel tot toenemende druk van Indonesië.
De defensie werd dan ook al snel van een steeds groter belang. Er werd besloten om Fairey Firefly jachtvliegtuigen ter ondersteuning van de Catalina's te sturen. De oude vliegboten maakten plaats voor Martin Mariners. Deze grote vliegtuigen bleken geen goede aankoop. Na een aantal ongelukken, waarbij een aanzienlijk aantal bemanningsleden omkwamen, volgde een vliegverbod. Waarna de vliegboten naar de schroothoop werden verwezen en tijdelijk vier C-47 Dakota transportvliegtuigen van de luchtmacht werden ingezet. Later kwam er ook versterking door de luchtmacht, die met haar Hawker Hunters vanuit Biak een bijdroeg aan de defensie van het gebied.
Gedurende de jaren vijftig was er een duidelijke escalatie van het conflict. Indonesië dreigde en er kwamen acties. Er werden parachutisten gedropt, die als opdracht hadden de bevolking tegen het Nederlandse gezag op te zetten. Bovendien werden er strooibiljetten verspreid en militante radio-uitzendingen verzorgd, mede gericht op de aanwezige Nederlanders. De Nederlandse militairen moesten jacht maken op de infiltranten, een helse opdracht in de moeilijk begaanbare rimboe.
In het laatste jaar kreeg de Marineluchtvaartdienst de beschikking over nieuwe Lockheed Neptunes die vanuit Amerika werden overgevlogen. Met deze toestellen werden lange patrouillevluchten gevlogen. De marine en luchtmacht voerden vele missies uit, waarbij confrontaties niet uitbleven. Maar het bleek allemaal tevergeefs te zijn. Nederland nam in oktober '62, onder grote politieke druk, afstand van het gebied. Het definitieve einde betekende van het Nederlandse koloniale leven in de Oost.
De opbouw van de Marineluchtvaartdienst in Nieuw Guinea begon met een hand vol oude, opgevlogen, PBY Catalina's die na de overdracht van Nederlands Indië waren overgevlogen. De bepaling dat Nederland de soevereiniteit over Nieuw-Guinea had behouden leidde al snel tot toenemende druk van Indonesië.
De defensie werd dan ook al snel van een steeds groter belang. Er werd besloten om Fairey Firefly jachtvliegtuigen ter ondersteuning van de Catalina's te sturen. De oude vliegboten maakten plaats voor Martin Mariners. Deze grote vliegtuigen bleken geen goede aankoop. Na een aantal ongelukken, waarbij een aanzienlijk aantal bemanningsleden omkwamen, volgde een vliegverbod. Waarna de vliegboten naar de schroothoop werden verwezen en tijdelijk vier C-47 Dakota transportvliegtuigen van de luchtmacht werden ingezet. Later kwam er ook versterking door de luchtmacht, die met haar Hawker Hunters vanuit Biak een bijdroeg aan de defensie van het gebied.
Gedurende de jaren vijftig was er een duidelijke escalatie van het conflict. Indonesië dreigde en er kwamen acties. Er werden parachutisten gedropt, die als opdracht hadden de bevolking tegen het Nederlandse gezag op te zetten. Bovendien werden er strooibiljetten verspreid en militante radio-uitzendingen verzorgd, mede gericht op de aanwezige Nederlanders. De Nederlandse militairen moesten jacht maken op de infiltranten, een helse opdracht in de moeilijk begaanbare rimboe.
In het laatste jaar kreeg de Marineluchtvaartdienst de beschikking over nieuwe Lockheed Neptunes die vanuit Amerika werden overgevlogen. Met deze toestellen werden lange patrouillevluchten gevlogen. De marine en luchtmacht voerden vele missies uit, waarbij confrontaties niet uitbleven. Maar het bleek allemaal tevergeefs te zijn. Nederland nam in oktober '62, onder grote politieke druk, afstand van het gebied. Het definitieve einde betekende van het Nederlandse koloniale leven in de Oost.
