Moedige Moeders; tegen wil en dank ervaringsdeskundigen, maar ook pioniers die aan den lijve hebben ondervonden hoe het voelt als je kind kopje onder gaat in de drugsgolf die ons land op het moment overspoelt. Een initiatief ook met Koninklijke erkenning. In 2006 ontving Moedige Moeders Volendam vanwege het aansprekende vrijwilligerswerk uit handen van toenmalig Prinses Maxima 'Het Nationale Compliment'. Aan de wieg stond Gary Kok, moeder van een drugsverslaafde zoon. In 2004 besloot zij het heft in eigen hand te nemen en samenwerking te zoeken met andere moeders die durfden uit te komen voor het drugsprobleem van hun kind. Net als zij en de moeders uit andere gemeenten die later in haar voetsporen traden, waren ze - vaak na de aanvankelijke ontkenning - vooral onwetend. Wat te doen en waar te gaan? Maar ook radeloos, machteloos, moegestreden, opboksend tegen verslavings- zorginstellingen die hun kind niet konden of wilden helpen.
Moederliefde is een kracht die grenzen kan verleggen, maar daardoor ook een valkuil kan zijn. Hoe lang blijf je je kind helpen wanneer het zichzelf niet wil helpen? Wanneer breng je de moed op je kind, ook in zijn of haar eigen belang, liefdevol los te laten? Als vertrouwen en geloven verbleken tot hopen tegen beter weten in en als zelfs dat wegvalt? Als blijkt dat helpen op een bepaald moment juist niet helpt en zelfs averechts werkt?
De verslaafden van deze eeuw zijn minder goed waarneembaar. Maar onder de oppervlakte schuilt een nationaal probleem van gigantische omvang. De oorzaken die eraan ten grondslag liggen, zijn schier eindeloos. "Verslaafd? Ik? Echt niet!" Die woorden bezigde ook Berry Molenaar in zijn huiveringwek- kende dagboek, opgetekend tijdens zijn opname in de afkickkliniek. Op 22-jarige leeftijd beroofde hij zichzelf van het leven. Hij staat symbool voor de verslaafde van de nieuwe eeuw. Ondanks de strijd die hij helaas zou verliezen, maakte hij zich zorgen over toekomstige lotgenoten. Hij gunt ze een inkijkje in zijn strijd en geeft ze indringende 'tips' hoe ze zijn lot kunnen ontlopen. Dit document is dan ook in alle opzichten een eyeopener, het laat ook zien dat wat Berry is overkomen elk gezin kan treffen. De ouders die aan het woord komen, een jongeman die aan de drugsdood is ontsnapt, een psychologe en een burgemeester, ze belichamen de problematiek rond de steeds groeiende drugsvlek in Nederland. Het boek leest als een handleiding, die niet vertelt hoe het moet, maar die wel de voetangels en klemmen laat zien waar je als ouder van een drugsverslaafd kind mee te maken krijgt. Zo veel meer ouders van ontwrichte gezinnen strijden en lijden in stilte en zouden graag begrepen worden en steun ontvangen van lotgenoten. Maar het delen van priveproblemen maakt kwetsbaar, vraagt moed. Net zoals er moed voor nodig is je kind aan te spreken en desnoods een drugstest af te nemen als je signalen krijgt dat er misschien drugs in het spel zijn. Maar die moed kan wel levens redden. Moge dit boek drempels wegnemen en bijdragen aan maatschappelijke bewustwording.
