In de dagen worden wel kouder maar niet korter, leidt de schrijver de lezer rond door een wereld waarin vanzelfsprekende dingen als een glimlach, een kindertekening, een voorjaarstuin, niet meer gewoon zijn. Geluiden krijgen een andere betekenis. Het pad door het park bestaat pas als er een hardloper overheen rent en als de voetstappen zijn verdwenen sterft ook het pad. In de pauze tussen de geluiden is er niets. Tijdsbesef verandert, alleen vermoeidheid geeft nog het einde van de dag aan. Een trap wordt een van de veiligste plekken, op de trap wordt nooit de weg versperd door een emmer of een stoel. De wind neemt plaats van de zon in; door het ritselen ontstaan bomen op plekken waar eerst niets was.
