Marianne van der Heijden maakte monumentale wandkunstwerken, grafiek en achter glas schilderingen – disciplines die niet tot de Nederlandse kunstcanon behoren. In Zuid-Limburg was ze bekend vanwege haar mozaïeken en glas-in-lood voor katholieke opdrachtgevers. Als vrij kunstenares voelde ze zich een buitenstaander en ze hield veel kunst achter in haar atelier. In de hoop op erkenning na haar dood stelde ze een archief samen met recensies van haar werk, dagboeken, reisverslagen en brieven aan opdrachtgevers en collega’s. Een bijzonder onderdeel is haar correspondentie met pater-karmeliet Bruno Borchert. Aan de hand van haar nalatenschap geeft Lies Netel een beeld van leven en werk van Van der Heijden. Tegelijk biedt dit boek een unieke inkijk in de naoorlogse Nederlandse kunst(stromingen), de emancipatie, het katholicisme en de vraag wat er met grote nalatenschappen van tamelijk onbekende kunstenaars moet worden gedaan. Het boek zelf is een antwoord op deze metavraag.
