Nicolien Mizee kan in De pech, de zwaarheid en het zweven door rsi niet meer schrijven en juist dan wordt haar debuut op de longlist van de Librisprijs gezet. Die nominatie roept natuurlijk allerlei angsten op, ze meent dat ze het alleen doen om haar uit te kunnen lachen, of dat ze het anders zielig voor haar vinden. Mizee is schrijver, ze kan zich uiten, maar daarmee zijn haar problemen niet voorbij. Er dient zich een fraai pakket nieuwe problemen aan. En de oude zijn niet verdwenen, sterker nog: die dringen zich op. Een klassieke schrijver zou zeggen dat ‘donkere wolken zich samenpakken’. Maar een zilveren randje gloort evenzogoed.
