In Een licht bewoond eiland zijn we met de faxen aan Ger aanbeland in het jaar dat Nicolien Mizees eerste boek, Voor God en de Sociale Dienst, verschijnt. En daarmee betreedt ze de wereld van boekpresentaties, optredens en interviews. Dat leidt tot verwarring en twijfels die gedeeld moeten worden. Want de grote wereld is geen plek waar Mizee zich graag ophoudt. Ze zoekt naar bezielde afzondering: misschien geen onbewoond eiland, maar een licht bewoond eiland.
'Onverbeterlijk grappig en invoelbaar.'
Trouw
'Ontwapenend, origineel, waarachtig en bovenal menselijk.'
De Gelderlander
'Haar schrijven is een verademing voor iedereen die van echt houdt.
Werkelijk niks is nep in dit boek.'
De Limburger
'Het blijft steeds boeien en kraken en schuren.'
De Groene Amsterdammer
'Verslavende literatuur.'
Noordhollands Dagblad
'De faxen van Mizee doen denken aan brieven van Reve.'
de Volkskrant
'Slim, geestig en onverbiddelijk eerlijk.'
NRC Handelsblad *****
'Onverbeterlijk grappig en invoelbaar.'
Trouw
'Ontwapenend, origineel, waarachtig en bovenal menselijk.'
De Gelderlander
'Haar schrijven is een verademing voor iedereen die van echt houdt.
Werkelijk niks is nep in dit boek.'
De Limburger
'Het blijft steeds boeien en kraken en schuren.'
De Groene Amsterdammer
'Verslavende literatuur.'
Noordhollands Dagblad
'De faxen van Mizee doen denken aan brieven van Reve.'
de Volkskrant
'Slim, geestig en onverbiddelijk eerlijk.'
NRC Handelsblad *****
