F. van Dixhoorn heeft een heel eigen geluid in de Nederlandse poezie. Er zijn weinig dichters met zo’n geconcentreerd oeuvre, waarin zo weinig woorden zo veel betekenissen oproepen. Zijn nieuwe bundel bestaat uit twee gedichten, die in twee afzonderlijke boekjes worden gepresenteerd. Die gedichten, ‘De zon in de pan’ en ‘4. De zon in de pan’, vormen twee parallelle universums, twee spiegelwerelden. De spanning ontstaat daar waar die twee werelden langs elkaar schuren, waar er dwarsverbanden gelegd kunnen worden of waar zich minieme verschuivingen voordoen.
Zo bezwerend en ritmisch als de muziek van John Cage en Morton Feldman, zo hypnotiserend en op een verraderlijke manier rustgevend is de poezie van F. van Dixhoorn. De zon in de pan is opnieuw een knuppel in het hoenderhok van de dichtkunst.
Zo bezwerend en ritmisch als de muziek van John Cage en Morton Feldman, zo hypnotiserend en op een verraderlijke manier rustgevend is de poezie van F. van Dixhoorn. De zon in de pan is opnieuw een knuppel in het hoenderhok van de dichtkunst.
