F. van Dixhoorn zoekt in zijn spannende Verre uittrap wel heel letterlijk de uiterste grens van waar een dichter kan gaan. Flarden van zinnen duiken verder dan ooit de marge in en geven het wit vrij spel. In de leegte resoneren de klanken en zoekt het gedicht naar verbanden. Het ritme ontstaat. ‘Hoor je het verschil’, vraagt de dichter. ‘Zie parallellen’, zegt de dichter. Zijn taal pretendeert niets, maar creëert ruimte voor subtiele verschuivingen en geraffineerde ingrepen.
Op een volstrekt eigenzinnige manier haalt F. van Dixhoorn de banden tussen taal, muziek en visuele kunst strakker aan. Zijn minimal art laat zich eindeloos bekijken en beluisteren, terwijl nieuwe betekenissen zich in de taal nestelen. Hoe weinig woorden ook, poëzie van Van Dixhoorn is nooit uit.
Op een volstrekt eigenzinnige manier haalt F. van Dixhoorn de banden tussen taal, muziek en visuele kunst strakker aan. Zijn minimal art laat zich eindeloos bekijken en beluisteren, terwijl nieuwe betekenissen zich in de taal nestelen. Hoe weinig woorden ook, poëzie van Van Dixhoorn is nooit uit.
