In Wispolia lijkt nooit iets te gebeuren. Dan wordt in 1959 een mysterieus gat in de grond ontdekt. Hoofdpersoon Junius (alter ego van de schrijver) herinnert zich hoe hij reeds als Friese peuter een manische belangstelling voor gaten ontwikkelt. Hij ziet ze overal, ze krijgen gaande het verhaal mythische proporties. In zijn misschien wel meest autobiografische roman ooit schildert Atte Jongstra in felle kleuren de schrijnende geschiedenis van een klein Fries dorp, gelegen op de grens van hemel en hel.
‘Niet te veel eraf, kapper,’ zei ik toen ik eenmaal voor hem zat.
‘Ik zal het schikken,’ zei Piebes. ‘Ik hoor het al: jij wilt graag gauw weer verhalen komen horen.’
‘Zo is het kapper.’
Piebes draaide zich om.
‘Heeft Biersma soms nog een sprookje voor de jeugd?’
Dat had de klompenbaas.
‘Weet het jongetje al waar Amerika ligt?’
‘Van de Cubacrisis,’ zei ik met een wijs gezicht. ‘Het is daar vol indianen en goede soldaten, die een schurk hebben weggejaagd die lelijke dingen deed bij ons.’
‘Niet te veel eraf, kapper,’ zei ik toen ik eenmaal voor hem zat.
‘Ik zal het schikken,’ zei Piebes. ‘Ik hoor het al: jij wilt graag gauw weer verhalen komen horen.’
‘Zo is het kapper.’
Piebes draaide zich om.
‘Heeft Biersma soms nog een sprookje voor de jeugd?’
Dat had de klompenbaas.
‘Weet het jongetje al waar Amerika ligt?’
‘Van de Cubacrisis,’ zei ik met een wijs gezicht. ‘Het is daar vol indianen en goede soldaten, die een schurk hebben weggejaagd die lelijke dingen deed bij ons.’
