Verdriet is één van de vier (of vijf) basisemoties, en zodoende voor iedereen die niet een complete psychopaat is herkenbaar. Het is ook een quale: ‘t is onmogelijk om het verdriet van een ander te ervaren, hoewel we de afgelopen tienduizenden jaren wel ontzettend goed zijn geworden in het beschrijven van wat we voelen.
Olax is niet echt dat je zegt heel erg supermegafucking goed in het uiten van zijn gevoelens. Verdriet is bij hem meer een innerlijk proces dan een echte emotie. Dat proces kent wel vele vormen, toch zeker wel minstens veertien, dus er valt een hoop over te schrijven.
En het is belangrijk om gevoelens te uiten, zo niet via emoties, dan toch in woorden – en daar is Olax dan weer wel goed in. Dit is nu al de negende sonnettenkransenkrans van zijn hand, en hij is voorlopig nog niet uitgesonnettenkransenkranst. Elk sonnet in deze bundel vertelt een klein verhaaltje, of dat nou over iemand gaat die hun partner verloren is door interdimensionaal de ruimtetijd te doorkruisen, of iemand die een blauwe brief op hun deurmat vindt, of iemand die hun eigen kind begraven moet en dan van een geestelijke te horen krijgt dat God een plan heeft.
