Van haar vijfde tot haar achtste jaar zat Ida Kalmijn in Jappenkampen Hetgeen zij daar beleefde, heeft naast andere oorzaken als aard, aanleg en milieu haar leven gemaakt tot een moeizaam voortbestaan
Zij redde het dan ook niet en moest een aantal keren hulp gaan zoeken, toen de nood te hoog werd, de laatste keer was dat in het Centrum '45 in Oegstgeest. Als onderdeel van de therapie kreeg zij de raad om wat zij niet zeggen kon, in beelden op te schrijven. Allengs bleek dat een geweldige steun in het proces van haar bevrijding.
Nu haar tekeningen en teksten gepubliceerd worden, wil zij daarmee erkenning vragen voor zichzelf en voor al die andere 'gekooide kinderen' die, in allerlei situaties, de dupe werden van oorlog, racisme, armoede, misbruik en terreur.
Haar indringend persoonlijk relaas zal bij velen herkenning oproepen.
De auteur is gehuwd en woont in Huis ter Heide.
Zij redde het dan ook niet en moest een aantal keren hulp gaan zoeken, toen de nood te hoog werd, de laatste keer was dat in het Centrum '45 in Oegstgeest. Als onderdeel van de therapie kreeg zij de raad om wat zij niet zeggen kon, in beelden op te schrijven. Allengs bleek dat een geweldige steun in het proces van haar bevrijding.
Nu haar tekeningen en teksten gepubliceerd worden, wil zij daarmee erkenning vragen voor zichzelf en voor al die andere 'gekooide kinderen' die, in allerlei situaties, de dupe werden van oorlog, racisme, armoede, misbruik en terreur.
Haar indringend persoonlijk relaas zal bij velen herkenning oproepen.
De auteur is gehuwd en woont in Huis ter Heide.
