Het nucleaire tijdperk begon met de explosie van de eerste atoombom in de woestijn van New Mexico in juli 1945. De belangrijkste maker ervan, J. Robert Oppenheimer, citeerde bij die gelegenheid de Bhagavad Gita (‘het lied van de Heer’): ‘Nu ben ik de Dood geworden, de vernietiger van werelden.’ Daarmee legde hij de basis van de angst voor de bom – of beter gezegd, voor twee bommen: de atoombom en de waterstofbom.
In Het atoomtijdperk analyseert de veelgeprezen historicus Serhii Plokhy het falen om tot betekenisvolle wapenverdragen te komen en onderzoekt hij waarom overheden kernwapens blijven verwerven. Hij leidt de lezer van de eerste kunstmatige splijting van het atoom in 1917, via de race om een atoombom te ontwikkelen tijdens de Tweede Wereldoorlog en de wapenwedloop van de Koude Oorlog, naar het imperialisme, het neokolonialisme en de oorlogen die vandaag de dag worden gevoerd.
Terwijl regeringen hun wapenarsenaal opnieuw opbouwen, dreigen Rusland, China en Noord-Korea met nucleaire agressie, zijn India en Pakistan verwikkeld in voortdurende nucleaire rivaliteit, en lijken meer landen dan ooit – zoals Iran – bijna in staat om zelf kernwapens te produceren. Het atoomtijdperk legt de onmacht bloot die onze tijd beheerst, terwijl het gevaar van een nucleaire oorlog of aanslag steeds groter wordt.
