Alles begon met een intrigerende vraag. Hoe zag de natuur eruit in de regio van het Zoniënwoud bij Brussel meer dan tweeduizend jaar geleden? Liepen er veel dieren rond? Bestonden er nog veel intacte bossen?
Al snel belandt men dan bij die dappere Nerviërs, wiens nederzettingen in de Lane-, IJse- en Voervallei onvindbaar lijken. Geschriften ontbreken. Archeologen deden wel veel opzienbarende ontdekkingen uit de La Tène-periode in het ex-Gallische rijk, maar nauwelijks of niet in de streek van Brabant. Waren de Nerviërs dan toch de grootste wilden van Gallië?
Maar misschien bestond er een andere piste. Het krioelt van de Nederlands klinkende plaatsnamen in onze omgeving, zoals een Solheide, Farendys, Kaberg, Ketelheide, Roversvijver of Mierenberg… Ze spreken tot de verbeelding, hoewel niemand ze echt begrijpt. En wat indien dit allemaal, net als Isca, de oude naam voor Overijse, Keltische woorden waren? Dan moest er wel ergens een woordenboek bestaan om ze te vertalen?
En zo begon een boeiende en bij wijlen zeer spannende speurtocht naar de Brabantse Nerviërs. Stilaan verscheen een hele cultuur opnieuw vanonder de lapjes wilde natuur en het 21e-eeuwse betonlaagje. Het leidde tot de ontdekking van een hele leefgemeenschap in de Lane-, IJse- en Voerstreek, met stevige omwallingen, statige heuvelforten, heilige bossen, tempels en militair strategische zones langsheen de Dijlerivier. Zelfs een heus ambachts- en ijzerontginningscentrum viel te lokaliseren, zonder ook maar één hoopje grond om te woelen.
Bent U nieuwsgierig naar de rol die Tervuren, Duisburg, Neerijse, Huldenberg, Hoeilaart en Overijse voor de regio kunnen gespeeld hebben tijdens de Oudheid? Wat was de betekenis van de aloude Keteldelle in het Zoniënwoud? En wat met de plek ‘De Kerselaar’ waar eigenlijk altijd al een linde stond? Hoe zat het met die mysterieuze Pitsaff aan de waterbron nabij het dorpscentrum van Overijse? Zijn de Dolmen van Tenhertswegen in Tervuren echt zomaar zwerfstenen? Wie waren eigenlijk de Beren van de Beierij van Isca? En vlogen er ooit echt welriekende engeltjes rond boven Welriekende?
Waarom maken we elkaar vandaag nog zoveel ‘blaaskes wijs’ en ‘draaien’ we elkaar graag ‘een loer’? En wat vertellen we elkaar in feite wanneer we vloeken?
Antwoorden op deze en nog vele andere vragen ontdekt U in Keltisch Isca, een milieugeschiedenis. Het boek, rijk geïllustreerd met kleurenfoto’s en kaarten, onthult op verrassende wijze de verloren gewaande leefwereld van onze verre voorouders uit de La Tène-periode in de Lane-, IJse- en Voerstreek. Meer dan vierhonderd plaatsnamen uit de regio, inclusief enkele uit de naburige steden Brussel en Leuven, werden opgenomen in bijhorende woordenlijst.
Het zet nogal wat verworvenheden omtrent de voorgeschiedenis en talen van de Belgen op de helling, maar één ding is zeker: het Keltisch is in onze streken nooit echt uitgestorven.
Al snel belandt men dan bij die dappere Nerviërs, wiens nederzettingen in de Lane-, IJse- en Voervallei onvindbaar lijken. Geschriften ontbreken. Archeologen deden wel veel opzienbarende ontdekkingen uit de La Tène-periode in het ex-Gallische rijk, maar nauwelijks of niet in de streek van Brabant. Waren de Nerviërs dan toch de grootste wilden van Gallië?
Maar misschien bestond er een andere piste. Het krioelt van de Nederlands klinkende plaatsnamen in onze omgeving, zoals een Solheide, Farendys, Kaberg, Ketelheide, Roversvijver of Mierenberg… Ze spreken tot de verbeelding, hoewel niemand ze echt begrijpt. En wat indien dit allemaal, net als Isca, de oude naam voor Overijse, Keltische woorden waren? Dan moest er wel ergens een woordenboek bestaan om ze te vertalen?
En zo begon een boeiende en bij wijlen zeer spannende speurtocht naar de Brabantse Nerviërs. Stilaan verscheen een hele cultuur opnieuw vanonder de lapjes wilde natuur en het 21e-eeuwse betonlaagje. Het leidde tot de ontdekking van een hele leefgemeenschap in de Lane-, IJse- en Voerstreek, met stevige omwallingen, statige heuvelforten, heilige bossen, tempels en militair strategische zones langsheen de Dijlerivier. Zelfs een heus ambachts- en ijzerontginningscentrum viel te lokaliseren, zonder ook maar één hoopje grond om te woelen.
Bent U nieuwsgierig naar de rol die Tervuren, Duisburg, Neerijse, Huldenberg, Hoeilaart en Overijse voor de regio kunnen gespeeld hebben tijdens de Oudheid? Wat was de betekenis van de aloude Keteldelle in het Zoniënwoud? En wat met de plek ‘De Kerselaar’ waar eigenlijk altijd al een linde stond? Hoe zat het met die mysterieuze Pitsaff aan de waterbron nabij het dorpscentrum van Overijse? Zijn de Dolmen van Tenhertswegen in Tervuren echt zomaar zwerfstenen? Wie waren eigenlijk de Beren van de Beierij van Isca? En vlogen er ooit echt welriekende engeltjes rond boven Welriekende?
Waarom maken we elkaar vandaag nog zoveel ‘blaaskes wijs’ en ‘draaien’ we elkaar graag ‘een loer’? En wat vertellen we elkaar in feite wanneer we vloeken?
Antwoorden op deze en nog vele andere vragen ontdekt U in Keltisch Isca, een milieugeschiedenis. Het boek, rijk geïllustreerd met kleurenfoto’s en kaarten, onthult op verrassende wijze de verloren gewaande leefwereld van onze verre voorouders uit de La Tène-periode in de Lane-, IJse- en Voerstreek. Meer dan vierhonderd plaatsnamen uit de regio, inclusief enkele uit de naburige steden Brussel en Leuven, werden opgenomen in bijhorende woordenlijst.
Het zet nogal wat verworvenheden omtrent de voorgeschiedenis en talen van de Belgen op de helling, maar één ding is zeker: het Keltisch is in onze streken nooit echt uitgestorven.
