In het park herkent Daniël Timer een oude dame die in een rolstoel wordt voortgeduwd. Toen hij zeventien was had hij een geheime verhouding met haar; zij was getrouwd en vijfentwintig jaar ouder. Zij herkent hem niet, ze is haar leven vergeten. Deze confrontatie veroorzaakt bij hem de vraag wat zijn eigen leven betekend heeft, waarom hij zich nooit heeft kunnen overgeven aan geluk, terwijl het geluk hem wel een paar keer omhelsde. Hij moet onderhand ergens thuiskomen en daar blijven.
'Met iedere roman haalt Verbogt je dichter naar zich toe. Zijn glanzende herinneringen zijn bepaald aanstekelijk.' de Volkskrant
'Kleur van geluk is een prachtig dwalen door aanvankelijk niet direct met elkaar in verband te brengen zaken. [...] Verbogt laat in deze roman heel goed zien wat echt is. Wat verzonnen is, kan heel goed echt zijn.****' Het Parool
'Wat schrijft Verbogt toch prachtig en lichtvoetig over zware thema's als afscheid nemen en geluk vinden!' Esta
'Verbogt grossiert in mooie, verstilde observaties en weet vaak de sfeer van een moment treffend in woorden te vangen.' GPD-kranten
'Met iedere roman haalt Verbogt je dichter naar zich toe. Zijn glanzende herinneringen zijn bepaald aanstekelijk.' de Volkskrant
'Kleur van geluk is een prachtig dwalen door aanvankelijk niet direct met elkaar in verband te brengen zaken. [...] Verbogt laat in deze roman heel goed zien wat echt is. Wat verzonnen is, kan heel goed echt zijn.****' Het Parool
'Wat schrijft Verbogt toch prachtig en lichtvoetig over zware thema's als afscheid nemen en geluk vinden!' Esta
'Verbogt grossiert in mooie, verstilde observaties en weet vaak de sfeer van een moment treffend in woorden te vangen.' GPD-kranten
