In de periode tussen 'Cirkel in het gras' en 'Hokwerda's kind' publiceerde Oek de Jong onder meer 'Een man die in de toekomst springt'. In reisverhalen en persoonlijk getinte essays zoekt hij via kunstwerken de confrontatie met een aantal essentiële beelden en ideeën uit de Europese traditie. Hij schrijft over de Byzantijnse mozaïeken van Monreale, de tegenpolen Vermeer en Caravaggio, de romantische landschappen van Caspar David Friedrich, het nihilisme van Paul van Ostaijen, het wereldbeeld van W.F. Hermans, de religieuze denkbeelden van Frans Kellendonk en het belangeloze dat door mystici wordt nagestreefd. Zo krijgt gaandeweg zijn eigen wereldbeeld gestalte. Een man die in de toekomst springt is een fascinerende intellectuele autobiografie.
