Slangen, vlinders, duivels en goden. Gieren cirkelend boven de valleien, krekelgezang weerkaatst door middelgebergte, het had ook ergens anders kunnen zijn. Verschillende grondgebieden waren een bodem voor de immer schuifelende en halt houdende voeten van de fotograaf. Maar hier leefde de schatzoeker Tomás Alphonso. En juist hier voelde ze de noodzaak niet de beelden vast te leggen. Vastberaden streek ze neer. Rood, warm en vruchtbaar; in deze aarde wilde ze wortelen. Ze bood geen weerstand aan de veranderingen. Op Cuba groeide haar nieuwe huid.
Mara B., dochter van twee culturen, ontwikkelt zich van ontgoocheld en tekortgedaan meisje tot temperamentvolle vrouw. Ze ontmoet voortdurend mensen die niet zijn wie ze lijken. Op slapstickachtige wijze biedt ze alles en iedereen het hoofd en volgt louter haar eigen logica.
Wanner ze als reisfotografe naar Cuba trekt om er een reportage te maken over de santería, een door de Yoruba-slaven overgebrachte Afrikaanse religie, raakt ze in de ban van de Cubanen en hun afgoderij. Het lukt haar niet langer haar eigen Hollandse nuchterheid te bewaren. Ze wordt hevig verliefd op Tomás, een begaafde schilder die verslingerd is aan zijn eigen gestookte rum. Tomás rouwt om het verlies van zijn vrouw en kind en is absoluut onbereikbaar – niettemin is hij de man van haar leven. Wanneer Tomás wordt bedreigd door de vijf moordlustige broers van zijn overleden vrouw, slaat hij op de vlucht. Mara gaat naar hem op zoek – een zoektocht die eindigt in een klooster met de naam ‘Dochters van God voor vrouwen die in ongenade zijn gevallen’…
Mahabiers krachtige, poëtische taalgebruik doet recht aan de gepassioneerdheid van haar personages, terwijl de grote beeldenrijkdom het perfecte decor vormt voor het zich langzaam ontvouwende drama. Mara’s hemel is een verrassende roman over de grote thema’s liefde, afscheid, dood en verzoening.
Mara B., dochter van twee culturen, ontwikkelt zich van ontgoocheld en tekortgedaan meisje tot temperamentvolle vrouw. Ze ontmoet voortdurend mensen die niet zijn wie ze lijken. Op slapstickachtige wijze biedt ze alles en iedereen het hoofd en volgt louter haar eigen logica.
Wanner ze als reisfotografe naar Cuba trekt om er een reportage te maken over de santería, een door de Yoruba-slaven overgebrachte Afrikaanse religie, raakt ze in de ban van de Cubanen en hun afgoderij. Het lukt haar niet langer haar eigen Hollandse nuchterheid te bewaren. Ze wordt hevig verliefd op Tomás, een begaafde schilder die verslingerd is aan zijn eigen gestookte rum. Tomás rouwt om het verlies van zijn vrouw en kind en is absoluut onbereikbaar – niettemin is hij de man van haar leven. Wanneer Tomás wordt bedreigd door de vijf moordlustige broers van zijn overleden vrouw, slaat hij op de vlucht. Mara gaat naar hem op zoek – een zoektocht die eindigt in een klooster met de naam ‘Dochters van God voor vrouwen die in ongenade zijn gevallen’…
Mahabiers krachtige, poëtische taalgebruik doet recht aan de gepassioneerdheid van haar personages, terwijl de grote beeldenrijkdom het perfecte decor vormt voor het zich langzaam ontvouwende drama. Mara’s hemel is een verrassende roman over de grote thema’s liefde, afscheid, dood en verzoening.
