In deel 2 van Mijn Hoofd stuk poogt de auteur de vele lotgenoten die een herseninfarct hebben gehad een hart onder de riem te steken. Leven met een halfzijdig verlamd lichaam blijkt niet gemakkelijk, maar Harry schetst een beeld van al datgene wat nog wel mogelijk is ondanks de fysieke- en mentale beperking. Zijn heldere geest en sprankelende humor vieren de boventoon bij de vele gebeurtenissen die op zijn pad komen. Mogelijk putten de lotgenoten kracht uit de positieve teneur en beleving van deze auteur geworden gehandicapte man. Onder het motto "een herseninfarct ondergaan, maar...er NIET aan ten ondergaan!" prikkelt hij zichzelf en u om niet bij de pakken te gaan neerzitten.
