Toen het niet langer tegen te houden was en Mowgli afscheid moest nemen van zijn leven in de jungle, brak er iets in hem. zo vertelt Rudyard Kipling in zijn Jungle Books. Hij barst in snikken uit en wanneer de tranen hem over de wangen beginnen te stromen, weet hij niet wat hem overkomt. Het is een heel verwarrende sensatie. Is dit het begin van de dood of de aankondiging van een nieuw leven? Aan eenzelfde Verwirrung der Gefühle (Stefan Zweig) raakt de hier ten tonele gevoerde 'Mowgli' ten prooi, wanneer het met angst en beven tegemoet geziene einde van de kinderjaren intreedt: hij is niet langer kind, maar ook nog geen man. Jaren van onbestemdheid breken aan, waarin hij als onwetende moet leren man te worden. Met bewondering en verbazing slaat hij de wereld om zich heen gade. Een onafgebroken stroom van vage, ongerichte vragen begeleidt zijn gevoelens en ervaringen. Onnadrukkelijk maar niet minder dwingend dringt zich het raadsel van het lichaam en de lichamelijkheid aan zijn aandacht op. De paradijselijke kinderwereld raakt voorgoed aan het wankelen, en eerst in een lang ontwaken geven de dingen hun geheim prijs: Mowgli's tranen laat zich lezen als een lied van het ontwaken, als een Fruhlings-erwachen.
