‘Wie wat bewaart, die heeft wat,’ schrijft Gerbrand Muller in zijn ‘Vooraf’ bij dit boek. Hij bewaarde in de loop van zijn leven tientallen verhalen die in zijn ogen de toets der kritiek nog niet konden doorstaan met de bedoeling om ze na wat jaren opnieuw ter hand te nemen en er verder aan te werken.
‘Altijd weer met hetzelfde geduld en plezier.’
De verhalen in dit boek hebben ‘de eindstreep gehaald’.
Aan sommige verhalen is Muller zo lang geleden begonnen dat ze intussen als ‘historisch’ mogen worden beschouwd: ze spelen zich af in een tijd die nu alweer decennia achter ons ligt.
‘Des te interessanter misschien voor lezers met belangstelling voor het recente verleden.’
