De voorbije decennia zijn er in Vlaanderen heel wat parenclubs bijgekomen. Meer clubs betekent ook meer bezoekers, maar toch is het niet gemakkelijk om mensen te vinden die openlijk willen praten over hun ervaringen op dat gebied. Al schrijvend ervaarde Ria Maes dat het stigma nog steeds groot is.
Mensen die een parenclub bezoeken, die hebben een seksverslaving, toch? En leven die niet in de marginaliteit of zijn op zijn minst niet meer tevreden in hun eigen relatie? Dat is hoe de gemiddelde leek erover denkt. En ook: het zijn toch vooral mannen die nood hebben aan meer seks en hun vrouwen ervan overtuigen dat ze het leuk zullen vinden om op één avond met verschillende partners van bil te gaan?
Natuurlijk zijn er bezoekers die aan dit profiel beantwoorden, maar verrassend genoeg zijn er een pak meer die – man of vrouw – gewoon genieten van de erotiek en de spanning. CEO’s van grote bedrijven, agenten, leerkrachten… je treft ze er allemaal aan. En ja, ze genieten ook allemaal van kijken en bekeken te worden, van gangbangs en themakamers, en van samen in de jacuzzi gaan en alles wat de parenclub nog meer te bieden heeft.
De ene parenclub is ook de andere niet. Sommigen zetten in op erotische gezelligheid, anderen maken hun bezoekers duidelijk dat een seksclub een seksclub is. Maar allemaal hebben ze één ding gemeen: niets moet en iedereen bepaalt zijn of haar eigen grenzen.
