Eugene A.P. de Raadt beschrijft zijn leven dat hij van zijn vierde tot zijn veertigste jaar voor het belangrijkste deel doorbracht in voormalig Nederlands Indië. Hij werd er, wat hij gehoopt had er te worden, bestuursambtenaar. Hij ontmoette er vele en beroemde personen, zoals de paleoprehistoricus Thomassen a Thuesink van der Hoop van Slochteren, de hoogste Nederlandse bestuurder van de na-oorlogse periode Van Mook en de auteur Fredericy. Gebiologeerd als hij was door de prachtige flora en fauna van Indië merkte hij nauwelijks, dat ook hij de oorlog ingleed. De afschuwelijke periode van kampen, ziektes, dood en verdriet. Later ook maakt hij de periode mee van pogingen tot herstel van het gezag en tenslotte de overdracht van de souvereiniteit.
Frappant is, dat de nu bijna 88-jarige schrijver toen al zeker wist, dat het beste lot van Indonesië lag in haar souvereiniteit. En dat het het beste was het land daarna toe te begeleiden. In zijn boek motiveert hij zijn denkwijze. Maar vooral beschrijft hij zijn gevoelens voor het prachtige land. Zijn gevoel voor de inheemse flora maar vooral zijn interesse in de avifauna en daardoor zijn bijna romantische en idyllische beschrijvingen geven het boek een grote diepgang die het boeiend maakt het te leze
De auteur vond onder andere de reeds bekende maar nog nimmer op Sumatra aangetroffen keteltrom, ontdekte door de natuur geraffineerde aardolie in een krater (hetgeen door de Dienst voor Mijnbouw niet voor mogelijk werd geacht), rapporteerde de combinatie van dolmen en menhir (een wereldprimeur) en meent de oplossing gevonden te hebben van het raadsel van de "missing link", de orang pendek.
De schaduw van de klapperboom (U weet, in Nederland komen de kindertjes uit de bloemkool, maar in Indië uit de klapperboom!!) is een boek geworden, dat zijn plaats verdient naast al die andere gerenomeerde boeken over het oude Indië, zoals ook de boeken van mevrouw J.M.C. Kloppenburg-Versteegh van wie haar planten- en kruidengids wereldberoemd is geworden. Haar biografie door Vilan van de Loo komt binnenkort bij Bonneville uit. Eugene A.P. de Raadt sloot zijn herinneringen af op 23 oktober 1996, in Westterschelling.
Het werd een bijzondere klapperboom!
Frappant is, dat de nu bijna 88-jarige schrijver toen al zeker wist, dat het beste lot van Indonesië lag in haar souvereiniteit. En dat het het beste was het land daarna toe te begeleiden. In zijn boek motiveert hij zijn denkwijze. Maar vooral beschrijft hij zijn gevoelens voor het prachtige land. Zijn gevoel voor de inheemse flora maar vooral zijn interesse in de avifauna en daardoor zijn bijna romantische en idyllische beschrijvingen geven het boek een grote diepgang die het boeiend maakt het te leze
De auteur vond onder andere de reeds bekende maar nog nimmer op Sumatra aangetroffen keteltrom, ontdekte door de natuur geraffineerde aardolie in een krater (hetgeen door de Dienst voor Mijnbouw niet voor mogelijk werd geacht), rapporteerde de combinatie van dolmen en menhir (een wereldprimeur) en meent de oplossing gevonden te hebben van het raadsel van de "missing link", de orang pendek.
De schaduw van de klapperboom (U weet, in Nederland komen de kindertjes uit de bloemkool, maar in Indië uit de klapperboom!!) is een boek geworden, dat zijn plaats verdient naast al die andere gerenomeerde boeken over het oude Indië, zoals ook de boeken van mevrouw J.M.C. Kloppenburg-Versteegh van wie haar planten- en kruidengids wereldberoemd is geworden. Haar biografie door Vilan van de Loo komt binnenkort bij Bonneville uit. Eugene A.P. de Raadt sloot zijn herinneringen af op 23 oktober 1996, in Westterschelling.
Het werd een bijzondere klapperboom!
