Twee keer per jaar gaat hij mysterieus op zijn passanten toe, knielt, buigt vervolgens het hoofd en zegt dan: “Herlees me.”
'Stokken in de wielen' is een mozaïek van aantekeningen en aforismen na tien jaar dagboeknotities voeren. Het zijn fragmenten als een vuurtoren. Boodschappen aan licht, die communicerend om zichzelf cirkelen en hun focus blijvend verplaatsen. Hun functie is niet om te duiden maar om te voorkomen dat de schrijver ervan afdrijft. Het gaat over ronddobberen door de verbeelding, iedere dag moeizaam gaan vissen op zee terwijl dat misschien wel de tocht van de walvissen verstoort.
