30 april 1994. Een diep geschokte Ayrton Senna brengt de laatste groet aan zijn collega-racer Roland Ratzenberger op de vooravond van de Grand Prix van San Marino. Hij stierf tijdens een tragisch ongeluk op het parcours. Een griezelige voorbode van Senna’s eigen einde een dag later. Zijn arts, tevens een goede vriend van Senna, voelt dat hij niet stabiel en in topvorm is en probeert hem nog op andere gedachten te brengen. ‘Je hoeft dit niet te doen, Ayrton. We kunnen samen gaan vissen.’ Senna is tenslotte de beste racepiloot ter wereld. Hij hoeft niets meer te bewijzen. Senna gaat niet vissen.
In een haast poëtische stijl brengt Giorgio Terruzzi de laatste levensuren van een legende in beeld. Gestaafd door getuigenissen van mensen die Senna van dichtbij of slechts zijdelings gekend hebben, schetst hij wat vermoedelijk door het hoofd van de F1-piloot ging tijdens die laatste nacht in zijn hotelkamer: suite 200. Het verdriet en de angst om de dood van Ratzenberger, de vertwijfeling over zijn nieuwe vriendin, die door zijn familie niet geaccepteerd werd. Misschien is het die laatste nacht wel heel anders gegaan. Maar het zou ook kunnen dat het precies zo ging…
In een haast poëtische stijl brengt Giorgio Terruzzi de laatste levensuren van een legende in beeld. Gestaafd door getuigenissen van mensen die Senna van dichtbij of slechts zijdelings gekend hebben, schetst hij wat vermoedelijk door het hoofd van de F1-piloot ging tijdens die laatste nacht in zijn hotelkamer: suite 200. Het verdriet en de angst om de dood van Ratzenberger, de vertwijfeling over zijn nieuwe vriendin, die door zijn familie niet geaccepteerd werd. Misschien is het die laatste nacht wel heel anders gegaan. Maar het zou ook kunnen dat het precies zo ging…
