In het jaar 1877 bekleedde de Franse diplomaat Ernest de Sarzec het ambt van vice-consul in de haven van Basra, een hete, slaperige buitenpost van het Osmaanse rijk, gelegen aan de noordkust van de Perzische Golf in het huidige Irak. Het was een weinig veeleisende baan, daar de plaats alleen werd aangedaan door een enkele Franse reiziger of koopman, en De Sarzec had weinig anders te doen dan paardrijden of de jacht op vogels of wilde zwijnen in de met struikgewas begroeide woestijn rond Basra. Maar dat begon hem al snel te vervelen, en hij zocht naar een interessanter tijdverdrijf. Mesopotamië - het gebied tussen de Eufiraat en de Tigris, in de buurt van de samenvloeiing waaraan Basra is gelegen - bezat een rijke historie. Babylonië en Assyrië, veelvuldig genoemd in het Oude Testament, waren in de hele westerse wereld bekend, hoewel slechts weinigen het afgelegen gebied hadden bezocht. De Sarzec, die tijdens eerdere aanstellingen in Egypte en Ethiopië belangstelling had opgevat voor oude culturen, was erop gebrand een studie te maken van de restanten van de vroegere beschavingen van Mesopotarnië. Het toeval wilde dat een directeur van de Franse posterijen tijdens een inspectiereis van telegraaflijnen op zo'n 250 kilometer ten zuidoosten van Bagdad op een interessante plaats was gestuit, genaamd Tefioh. Aangekomen in Basra stelde hij Ernest de Sarzec hiervan in kennis.
