De Vlaamse poëzie van de negentiende eeuw is vrijwel onbekend en dus onbemind. Er bestaan
niet eens een half dozijn overzichten in de loop van bijna 200 jaar. Deze bloemlezing biedt
een staalkaart van diverse stromingen. Wie de experimentele dichters zag als langharig
tuig, ziet geredelijk de negentiende-eeuwers als vreemdsoortige langbaardigen. Aan dit
romantisch beeld moeten nog de onvermijdelijke drinkgelagen, optochten, stoeten en zelfs
triomfbogen toegevoegd worden. De werkelijkheid vertoont echter nog andere facetten en
sommige teksten geven dat duidelijk aan.
Theodoor van Rijswijck schreef talrijke liedjes, gedichten als schotschriften of pamfletten.
Hij stierf jong, krankzinnig en berooid als een arme liereman. Het tegendeel is de adellijke
Jan K.H. Nolet de Brauwere van Steeland. Geboren Rotterdammer, kwam hij in Vlaanderen
terecht. Hij werd een tegenstander van Gezelle. Even ironisch, maar barokker, exuberanter
en vrolijker is het werk van Frans de Cort. De relatie van Gentil Antheunis met Maria,
Consciences enige dochter, leed schipbreuk. Dit en andere tegenslagen verhinderden hem
niet om verder te dichten. Johan de Laet is bekend gebleven door zijn ijveren voor de eerste
taalwetten. Zijn dichtwerk behoort tot de betere uitingen van de Vlaamse romantiek. Karel
Lodewijk Ledeganck liet gevoelige en sfeervolle verzen na. De hopeloos verliefde Victor dela
Montagne is lyrisch het zuiverste talent van de bent. De beminnelijke Geeraard Jan Dodd
schrijft ironische verzen. Hij is een dubbeltalent en heeft lang geaarzeld tussen schilderen of
dichten. Baldadiger zijn Julius De Geyter en Julius Vuylsteke. De eerste is scherp antiklerikaal.
Hij is de dichter van onder meer het Geuzenlied. Vuylsteke is een unicum met de tijdens
zijn studententijd geschreven gedichten in heinsiaanse zin. Hij verwoordt op ironisch
romantische toon zijn ongelukkige liefde(s). Met De Geyter blijft hij de scherpste criticus van
de toenmalige Zeitgeist.
niet eens een half dozijn overzichten in de loop van bijna 200 jaar. Deze bloemlezing biedt
een staalkaart van diverse stromingen. Wie de experimentele dichters zag als langharig
tuig, ziet geredelijk de negentiende-eeuwers als vreemdsoortige langbaardigen. Aan dit
romantisch beeld moeten nog de onvermijdelijke drinkgelagen, optochten, stoeten en zelfs
triomfbogen toegevoegd worden. De werkelijkheid vertoont echter nog andere facetten en
sommige teksten geven dat duidelijk aan.
Theodoor van Rijswijck schreef talrijke liedjes, gedichten als schotschriften of pamfletten.
Hij stierf jong, krankzinnig en berooid als een arme liereman. Het tegendeel is de adellijke
Jan K.H. Nolet de Brauwere van Steeland. Geboren Rotterdammer, kwam hij in Vlaanderen
terecht. Hij werd een tegenstander van Gezelle. Even ironisch, maar barokker, exuberanter
en vrolijker is het werk van Frans de Cort. De relatie van Gentil Antheunis met Maria,
Consciences enige dochter, leed schipbreuk. Dit en andere tegenslagen verhinderden hem
niet om verder te dichten. Johan de Laet is bekend gebleven door zijn ijveren voor de eerste
taalwetten. Zijn dichtwerk behoort tot de betere uitingen van de Vlaamse romantiek. Karel
Lodewijk Ledeganck liet gevoelige en sfeervolle verzen na. De hopeloos verliefde Victor dela
Montagne is lyrisch het zuiverste talent van de bent. De beminnelijke Geeraard Jan Dodd
schrijft ironische verzen. Hij is een dubbeltalent en heeft lang geaarzeld tussen schilderen of
dichten. Baldadiger zijn Julius De Geyter en Julius Vuylsteke. De eerste is scherp antiklerikaal.
Hij is de dichter van onder meer het Geuzenlied. Vuylsteke is een unicum met de tijdens
zijn studententijd geschreven gedichten in heinsiaanse zin. Hij verwoordt op ironisch
romantische toon zijn ongelukkige liefde(s). Met De Geyter blijft hij de scherpste criticus van
de toenmalige Zeitgeist.
