Het stereotiepe beeld van Jimmy Carter als non-politicus, een idealist die boven de politiek stond en daar niets mee te maken wilde hebben is onjuist. Dat blijkt uit Carters campagnearchieven van 1962-1980, die Frans van Nijnatten onderzocht in zijn proefschrift Tussen liberalisme en conservatisme. De verkiezingscampagnes van Jimmy Carter (1962-1980). Van Nijnatten maakte gebruik van Carters pré-presidentiële campagnearchief, dat niet eerder in de literatuur is beschreven. De archieven werpen ook meer licht op de oorzaken van de overwinning van deze zuidelijke democraat bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1976. Focus op Iowa Uiteraard profiteerde Carter van het afgenomen vertrouwen van de Amerikanen in hun regering na de Vietnamoorlog en het Watergateschandaal. Maar de archieven tonen ook aan dat Carter geleidelijk een professioneel campagnevoerder werd en dat hij een onuitwisbare stempel drukte op de ontwikkeling van de candidate-centered campaign in de Verenigde Staten. Zo beïnvloedde Carter in 1976 alle toekomstige presidentskandidaten met zijn focus op de caucus van Iowa. Southern Strategy Daarnaast gebruikte Carter een weldoordachte Southern Strategy en hield hij zich afzijdig van het ideologische debat. Als centrumpoliticus bewoog Carter zich steeds tussen liberalisme en conservatisme, en noemde hij zichzelf een populist. Zijn herverkiezingscampagne van 1980 verloor Carter mede doordat bepaalde tactische elementen, die hij vanaf 1962 consequent in al zijn campagnes had toegepast, niet meer werkten, zo stelt Van Nijnatten. Frans van Nijnatten is werkzaam bij het Ministerie van Defensie.
