Onze taal wordt meer en meer binnenkant-taal. We praten over wat er zich in onszelf en in de ander afspeelt en kunnen daarbij putten uit een rijke woordenschat. Deze naar binnen gedraaide taal is vanzelfsprekend geworden en heeft bovendien een grote aantrekkingskracht. Dit roept de vraag op of wij naast deze in-mensen-taal ook tussen-mensen-taal kunnen spreken. Welk taalregister kunnen we gebruiken om uitdrukking te geven aan wat er zich tussen ons afspeelt? Hoe laten we relaties praten? En waarom zouden we daar eigenlijk speciale taal voor moeten hebben?
Tussentaal is een kritische reflectie op het gebruik van internaliserende en psychologiserende taal als uitdrukking van het dominante paradigma dat de oplossing voor het probleem in het individu zelf ligt. En het geeft zowel gedegen als speelse antwoorden op de vraag welke vormen van taal we tot onze beschikking hebben als we afstand willen nemen van het al te individuele discours. Tussentaal is een pleidooi om onze taal te verrijken met tussentaals vocabulaire, opdat we het zicht niet verliezen op wat er zich tussen ons afspeelt. Een dwars boek dat te denken geeft.
