Wetenschap baseert zich op feiten, dat is algemeen bekend. Maar wat nu als die feiten elkaar tegenspreken, wat is dan waar? Geldt dan wat “de meeste wetenschappers” ervan vinden? Stenen van de maan, opgehaald met de Apollo vluchten, hebben een ouderdom van +/- 4,6 miljard jaar. Maar één ervan wijkt ernstig af: 5,5 miljard jaar oud of zelfs meer. Wat is dan de echte ouderdom? Omdat men het niet weet wordt die ene afwijking verder genegeerd, de meerderheid wijst toch immers naar 4,6 miljard jaar. Maar wetenschap is geen democratie. Het kan heel goed zijn dat juist die ene afwijking correct is en de meerderheid fout. Eeuwenlang was de aarde plat en iets anders beweren kon je naar de brand-stapel brengen.
In zijn zoektocht naar de echte historie komt Thurlings herhaaldelijk dit soort democratisering van de wetenschap tegen. De beroemde koolstofdateringsmethode botst tegen een onbegrepen fenomeen: ouder dan 30.000 jaar blijkt het radioactieve koolstof niet geheel verdwenen te zijn. Er is een onbegrepen rest wat er niet zou mogen zijn. De methode is onbruikbaar maar toch past men die toe, tegen beter weten in.
Ook tegen beter weten in blijft men beweren dat kalksteen heel goed met koperen gereedschappen te bewerken is. Geen probleem om 2500 v.Chr. de Sfinx in Egypte uit te hakken uit het harde kalksteenplateau van Gizeh. Maar als experimentele archeologie laat zien dat dit echt niet gaat, wordt er een draai aan gegeven en negeert men het resultaat. Logisch, anders kunnen heel wat geschiedenisboeken worden herschreven.
Zo zet Thurlings zijn zoektocht voort, langs de merkwaardige bollen van Costa Rica, het mysterie van de reuzen op aarde, de Olmeekse hoofden en de gigantische “sarcofagen” in het Serapeum in Egypte die nog nooit wetenschappelijk onderzocht zijn.
Reis mee met Thurlings en laat je verbazen!
