Dit boek is geen aanklacht, geen diagnose, geen poging om de waarheid te claimen.
Een verhaal over hoe liefde alles naar boven haalt wat we zorgvuldig hadden weggestopt.
Over hoe angst, trauma en hechting zich vermommen als passie, intensiteit of afhankelijkheid.
Over hoe we onszelf verliezen in de ander — en langzaam weer moeten leren terugkeren.
Midden dertig. Uitgeput, verward, en gevangen in mijn eigen angsten. Niet meer vrij om te leven of te genieten.
Het innerlijke kind in mij bleef fluisteren: je bent niet goed genoeg.
Ik luisterde niet. Ik ging dóór.
Tot mijn lijf stop zei. Tot mijn hart brak. Tot mijn hoofd niet meer wist wie ik was of wat waar was.
In dit boek laat ik zien wat je normaal liever verborgen houdt.
Dit is een rauwe, eerlijke reis.
Over hoe trauma en angst zich laten zien in (liefdes)relaties.
Het is overleven — en dan heel langzaam leren leven.
Voor iedereen die ooit dacht: ligt het aan mij?
Misschien vind je hier een stukje van jezelf terug.
