EWALD VANVUGT
Rond kerstmis 1970 ontmoette ik op het tropische strand van Goa een vrouw uit New York - Lucine. Zij was 24 en ik 27 jaar.
Tussen ons bloeide de liefde op en ongeveer een half jaar reisden en woonden we samen in India, tot we ieder onze eigen weg gingen. Meer dan dertig jaar verloren we elkaar uit het oog, maar niet - zoals het heet - uit het hart. Dit bleek in de zomer van 2004 toen uit een exotisch oord een e-mail arriveerde van een Nederlander die me haar groeten overbracht. Natuurlijk stuurde ik de beste groeten terug. Kort daarop kwam haar eerste brief. Zij woonde op Efate, een eilandje in de Stille Zuidzee.
Jaren geleden was Lucine met haar Engelse echtgenoot aan een lange zeilreis over de Grote Oceaan begonnen. Haar man had in Port Vila, de hoofdstad van het eilandenrijk Vanuatu, een bedrijf opgebouwd, dat zij leidde sinds hij geruime tijd geleden was gestorven.
Meer dan een jaar schreven we elkaar uitvoerig. November 2005 ben ik in het vliegtuig gestapt. 35 Jaar na de eerste kennismaking in Goa hebben we elkaar opnieuw ontmoet. We hadden elkaar geen foto's gestuurd, maar in de kleine aankomsthal herkenden we elkaar meteen.
Eind jaren zestig behoorden we tot de generatie die de westerse consumptiemaatschappij (tijdelijk) de rug toekeerde en de wereld introk. Nu behoren we tot de generatie van jeugdige bejaarden die via het internet elkaar herontdekten.
Van ons ruim drie maanden durend samenzijn in de Stille Zuidzee heb ik een dag - en nachtboek bijgehouden - het verslag van twee zestigers die hun jeugdliefde nog eens meer dan dubbel herbeleefden.
Van Ewald Vanvugt zijn bij Aspekt leverbaar de omvangrijke koloniale geschiedenis Zwartboek van Nederland overzee. Wat iedere Nederlander moet weten, en de roman Cynthia en haar grote liefde.
Rond kerstmis 1970 ontmoette ik op het tropische strand van Goa een vrouw uit New York - Lucine. Zij was 24 en ik 27 jaar.
Tussen ons bloeide de liefde op en ongeveer een half jaar reisden en woonden we samen in India, tot we ieder onze eigen weg gingen. Meer dan dertig jaar verloren we elkaar uit het oog, maar niet - zoals het heet - uit het hart. Dit bleek in de zomer van 2004 toen uit een exotisch oord een e-mail arriveerde van een Nederlander die me haar groeten overbracht. Natuurlijk stuurde ik de beste groeten terug. Kort daarop kwam haar eerste brief. Zij woonde op Efate, een eilandje in de Stille Zuidzee.
Jaren geleden was Lucine met haar Engelse echtgenoot aan een lange zeilreis over de Grote Oceaan begonnen. Haar man had in Port Vila, de hoofdstad van het eilandenrijk Vanuatu, een bedrijf opgebouwd, dat zij leidde sinds hij geruime tijd geleden was gestorven.
Meer dan een jaar schreven we elkaar uitvoerig. November 2005 ben ik in het vliegtuig gestapt. 35 Jaar na de eerste kennismaking in Goa hebben we elkaar opnieuw ontmoet. We hadden elkaar geen foto's gestuurd, maar in de kleine aankomsthal herkenden we elkaar meteen.
Eind jaren zestig behoorden we tot de generatie die de westerse consumptiemaatschappij (tijdelijk) de rug toekeerde en de wereld introk. Nu behoren we tot de generatie van jeugdige bejaarden die via het internet elkaar herontdekten.
Van ons ruim drie maanden durend samenzijn in de Stille Zuidzee heb ik een dag - en nachtboek bijgehouden - het verslag van twee zestigers die hun jeugdliefde nog eens meer dan dubbel herbeleefden.
Van Ewald Vanvugt zijn bij Aspekt leverbaar de omvangrijke koloniale geschiedenis Zwartboek van Nederland overzee. Wat iedere Nederlander moet weten, en de roman Cynthia en haar grote liefde.
