Wij en onze pabbe

Fockje de Jong - Snoek (1933)

Fockje groeide op tijdens de crisisjaren in Oost-Groningen.
Vader was werkloos en werd te werkgesteld in (de hel van) Jipsinge.
Moeder kreeg tuberculose en werd drie keer, voor lange periodes, opgenomen in een sanatorium. Ze stierf toen ze 44 was.
Op haar veertiende moest Fockje -als oudste dochter van school om voor het gezin met zeven kinderen te zorgen.

Er was geen geld en geen ruimte voor persoonlijke groei, eigenheid of genegenheid.
Vader (pabbe in het Gronings) was hard. De opvoeding autoritair en afstandelijk.
Toch zijn er glimpjes van warmte en intimiteit vastgehaakt in het geheugen van Fockje, waardoor ze zich af bleef vragen wie haar pabbe eigenlijk was.
Zag zij, in die afstandelijke hardheid, wel haar vader? Of zag ze het onrecht en de barre maatschappelijke omstandigheden weerspiegeld?

Het boek “Wij en onze pabbe” beschouwt en maakt deelgenoot.
Het is daardoor veel meer dan een persoonlijk of streekgebonden verhaal.
Het is het verhaal van overleven, van autonomie en kracht in de armoede de afgelopen eeuw.