Het eerste wat Nanne Tepper aan het begin van de dag deed was: brieven schrijven, ‘om polsen en kwabben los te maken’. Hij voerde intensieve correspondenties met vrienden, redacteurs, bewonderaars en collega-schrijvers over uiteenlopende onderwerpen als zijn literaire helden Nabokov en Salinger, de liefde voor zijn katten, pornofilms, de betekenis van vriendschap, zijn jeugd in de Veenkoloniën, de lekkerste spaghetti bolognese, zijn Muze, de gitaarsolo’s van Frank Zappa, Generatie Nix, de schoonheid van het Groninger land en de ideale opstelling van het Nederlands elftal. Al doen de mores in Luiletterland hem walgen van woede, de passages over Librisdiners en ontmoetingen met literatoren staan vol Humor Om Te Lachen. Zelfs wanneer hij gesloopt wordt door ziekte, slapeloosheid en depressies blijft Nanne Tepper schrijven. Tot hij echt niet meer kan. Toen Nanne Tepper op 10-11-12 een einde maakte aan zijn leven werd duidelijk hoe indrukwekkend zijn status als schrijver was. Alle dag- en weekbladen wijdden beschouwingen aan zijn leven en werk, en de roep om een biografie klonk unaniem. Toen kwam ook aan het licht dat hij naast auteur van een bescheiden oeuvre ook schrijver was van duizenden brieven. Deze veelstemmige uitgave laat een schrijver in zijn productiefste periode zien en legt tegelijk de ontstaansgeschiedenis van zijn romans bloot.
