Alles is logisch zoals het is

Het boek dat ik las bevond zich in de kaft van "Leve de koning" van Martijn Neggers. Die buitenkant intrigeerde me, meer dan andere op de stapel nieuwe boeken in de bibliotheek. De moderne uitstraling met een geharnaste arm met zwaard.

Ik las de achterkant. Ik had eigenlijk geen zin in een historische roman (ook niet in een coming-of-age trouwens). Maar toch, "niet-heroisch" stond er, "op unieke wijze", en dan die kaft. Toen ik het opensloeg en mijn oog viel op een moderne Nederlandse plaatsnaam was ik verkocht. Fascinerend dit.

Hoe lang het duurde voor ik het doorhad? Niet na het lezen van de eerste paar bladzijden. Het historische gedeelte kon immers prima ingebed zijn in een modern narratief. Bovendien was ik verkocht, wat een rake stijl. Dus ik las door. Een paar keer heb ik na het dichtslaan nog even vertwijfeld naar het zuiltje op de rug gekeken, verwonderd over de verborgen dubbele lading die niet alleen mij, maar ook het bibliotheekpersoneel volledig ontgaan moest zijn. Zo lang waren de laatste decennia van de vorige eeuw nog niet geleden, toch?
Uniek was het zeker, niet erg heroisch ook, al waren bijvoorbeeld het plaatsnemen naast een onbekend meisje en de gevallen 'Do the Right Thing' best dapper. Het gevoel bekroop me dat de ontwikkelingen van de jaren tachtig bijzonder levensecht beschreven leken te zijn door een auteur uit '87, maar goed, knap staaltje werk. Bovendien ben ik zelf pas van begin jaren negentig, dus wat weet ik er nou helemaal van? Pas na het omslaan van de laatste bladzijde bladerde ik terug en vond daar, direct op de eerste paar door mij standaard overgeslagen pagina's, de werkelijke titel. Enkel het noemen van die speelgoedriddertjes ergens halverwege, dat was zelfs voor mij te mager geweest om deze pretentieuze marketingtruc te rechtvaardigen.

Ik heb genoten van Wat je zaait (want zo blijkt het dus te heten). Dat het niet echt over ridders ging kan me niets schelen. Ik heb gelachen, ondanks mijn leeftijd en jeugd op het platteland toch veel herkend en nooit de behoefte gevoeld het weg te leggen. Het leest makkelijk, maar zet toch aan tot denken. Goed, er gebeurt feitelijk niet veel bijzonders, precies de reden ik geen zin had in coming-of-age autofictie, maar als iemand dit genre beheerst en van iets kleins iets groots weet te maken, dan is het Owen Donkers.

Ik zal waarschijnlijk nooit weten hoeveel van mijn bewondering nou precies afkomstig was van dat mysterie van de kaft en hoeveel van het boek zelf, maar dat doet er niet toe. Ik weet zeker nu dat ik meer wil lezen van deze schrijver, terwijl ik hem zonder deze ogenschijnlijk toevallige fout misschien nooit ontdekt zou hebben.

Alles is goed zoals het is.

(deze recensie zegt niets over het boek van Martijn Neggers, wat ik dus nog niet gelezen heb, behalve misschien dat ik de kaft mooier vind, ik houd niet van petjes)