Relaties, liefde, verlies, ziekte en onsterfelijkheid

is het boek niet heel erg spannend en is het einde zelfs voorspelbaar.,Enkele weken voordat in Antwerpen een overzichtstentoonstelling van zijn werk geopend wordt, verdwijnt de succesvolle schilder Egon Pralic. De geruchten nemen toe als de politie op de avond voor de vernissage een doek in beslag neemt, dat vermoedelijk vervalst is.
Krista Kerkhofs, die als restaurateur verbonden is aan het Museum voor Schone Kunsten, wordt ingeschakeld om het schilderij te onderzoeken. Een chemische analyse van de verf toont aan dat de schilder een wel erg merkwaardig pigment gebruikt heeft. Haar spectaculaire ontdekking leidt tot de aanhouding van één van Egon Pralics vrienden. Maar heeft de politie het wel bij het rechte eind?
Het boek is verdeeld in twee delen die elk met een motto beginnen.
Motto deel I: “What’s any artist, but the dregs of his work “ William Gaddis uit “The Regognitions”.
Motto Deel II: What is this quintessence of dust?” William Shakespeare uit "Hamlet".
In het eerste deel neemt de schrijver ons mee naar de kunstenaarswereld van de vriend van Egon, Lucas Grimmer. Dit laatste personage ruimt aan het begin van het verhaal zijn schildersspullen op en vertelt de lezer in flashbacks hoe zijn vriendschap was met Egon Pralic, de verdwenen kunstschilder van wie aan het begin van het verhaal een tentoonstelling in een Antwerps museum wordt geopend. De andere vertelster is Krista Kerkhofs die door de politie wordt ingeschakeld, omdat zij misschien uitsluitsel kan geven over de echtheid van een schilderij van Pralic dat voor de opening door de politie in beslag is genomen. Men vermoedt dat er sprake is van een vervalsing. Beide personages komen elkaar tegen in deel I: eerst tijdens de opening en daarna tijdens een tweede bezoek aan de tentoonstelling.
In het 2e deel van het boek komen de personages vaker met elkaar in aanraking. Dat leidt uiteindelijk tot de ontdekking van wat er met Egon Pralic is gebeurd.
Het pigment van Ludo Schildmans is zijn debuut. Op de cover wordt de lezer een literaire thriller beloofd, maar het zou ook een psychologische roman kunnen zijn. Alhoewel de korte hoofdstukken makkelijk en snel lezen, is het boek niet heel erg spannend en is het einde zelfs voorspelbaar. De taal van de schrijver is af en toe langdradig. Er worden vaak dezelfde woorden en overbodige werkwoorden gebruikt. De dialogen zijn hier en daar wat ongeloofwaardig. De schrijver heeft echter zijn best gedaan om de personages goed uit te diepen en de symboliek en de ‘speaking names’ in het verhaal zijn met zorg uitgekozen.
Het pigment is een origineel verhaal en gaat over universele zaken: relaties, liefde, verlies, ziekte en onsterfelijkheid. Wij gaan vast nog meer van deze auteur horen.