Traditionele detective met een clichématig einde

Een vrouw wordt vermist. De welgestelde familie schakelt privédetective Tess de Herder in. Als de vrouw vermoord wordt aangetroffen, neemt de politie het onderzoek over. Dat weerhoudt Tess er niet van om zich verder in de zaak vast te bijten, samen met haar herdershond. Tess is een sterke vrouw, maar gecompliceerde relaties met de mannen in haar leven hebben haar onzeker gemaakt op dat vlak. Haar onderzoek brengt haar in aanraking met de duistere kanten van de mens en brengt haar in contact met een roodharige kunstschilder, die Tess intrigeert, maar wiens gedrag tot argwaan en verdenking leidt. Het verhaal speelt zich af in Wageningen, waar Hetty Visser ook woont.
Het verhaal neemt ons mee in de wereld van Tess de Herder. Al snel wordt duidelijk waarom de familie haar inschakelt. De waarheid over de vermoorde Sylvia Bongers moet boven tafel komen. Het verhaal heeft veel vaart. De schrijfster introduceert alle personages met een uitgebreide beschrijving van de kleding die ze dragen. Omdat er behoorlijk wat personages een rol hebben in Vermoorde onschuld, begint dit op een gegeven moment vervelend te worden. De kleren van de personages zijn lang niet altijd relevant.
Het boek leest vlot. Het lijkt er echter op dat de schrijfster het ook snel heeft geschreven. De interpunctie klopt niet altijd en vaak zijn zinnen grammaticaal onjuist. De lezer kan zich niet goed verplaatsen in het hoofdpersonage, omdat zij niet altijd even sympathiek overkomt. Af en toe is ze ongeloofwaardig agressief. Dit wordt niet voldoende opgebouwd, waardoor de lezer nogal eens schrikt van haar driftige acties. Vanaf dat moment slaat Visser de plank dan ook goed mis.
Als de schrijfster een dubbele laag in de verhaallijn had kunnen aanbrengen, had dit een interessante roman kunnen worden. Maar de lezer vermoedt al na enkele tientallen pagina’s wie de dader is van de moord op Sylvia Bongers. De verschillende personages worden verdacht gemaakt, maar één persoon vormt hierop de grote uitzondering. Omdat het voorgevoel van de lezer uiteindelijk blijkt te kloppen, is het einde van het boek nogal eendimensionaal en voorspelbaar.
Tess de Herder en haar herdershond zijn onafscheidelijk van elkaar. Zij is zelfs jaloers als op een gegeven moment blijkt dat haar herder het ook goed kan vinden met een ander personage in Vermoorde onschuld. Dit gegeven maakt Tess wat menselijker en zorgt voor een glimlach op het gezicht van de lezer.
Vermoorde onschuld wordt aangeprezen als een spannende liefdesroman. Maar gekeken naar de inhoud en het einde van het verhaal is het meer een traditionele detective met een clichématig einde.