Zonnekind, door Rachel Fordham

Em, een 19-jarige jonge vrouw wordt in 1881 Iowa zwaar gewond gevonden in het buitengebied, en meer dood dan levend wordt ze naar de stad Azure Springs gebracht. Na medisch te zijn behandeld komt ze onder de hoede van de familie Abraham en Abigail Howell, waar ze voldoende rust krijgt en weer op krachten kan komen.

Sheriff Caleb Reynolds is belast met het onderzoek naar de schietpartij waar Em het slachtoffer van is geworden. Heb lijkt hem een simpel klusje, maar niets is minder waar, want wie zijn die overvallers, wie is George waar Em de laatste 7 jaar onder erbarmelijke omstandigheden moest leven en wie is Lucy waar ze het af en toe over heeft?

Kortom, in het begin zijn het alleen maar vragen die op ons afkomen, leren we Em als een ziek, uitgemergeld poppetje kennen en vind ik de schrijfstijl wat simpel, zodat ik af en toe het idee heb dat ik een boek voor Young Adults in handen heb.
Het thema wordt al lezend duidelijk: hoe om te gaan met verdriet, blijf je erin hangen en laat je het leven verder aan je voorbijgaan door dat intense verdriet, of kun je het verdriet langzaam aan een plekje geven door er vooral met elkaar over te praten en leren weer verder te gaan met je leven, rijker door alle ervaringen?

Zoals in alle sprookjes die Em aan de tweeling van Abraham en Abigail vertelt, loopt ook dit verhaal af met het bekende: en zij leefde nog lang en gelukkig !
Maar de vraag wie nu het Zonnekind is, houdt me lang bezig, pas aan het eind van het verhaal wordt toch nog duidelijk wie of wat daar mee wordt bedoeld.

In de omschrijving van het boek staat dat het zou gaan rond het thema: wezentrein; zelf vind ik dit thema onderbelicht en hou daar een onbevredigend gevoel aan over.
Wat ik wel merk is het verschil in het uitwerken van de personen en de gevoelens/emoties aan het begin en het einde van het boek; schrijfster legt zelf uit dat in de tussenliggende schrijftijd haar 4-jarig zoontje ernstig ziek is geworden en zij daardoor meer vanuit haar eigen beleving verder kon schrijven.

Tsja, ik wil niet kinderachtig zijn bij mijn allereerste recensie, en geef dit boek toch maar *** drie sterren, met name gebaseerd op het eind van het boek.