Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Mooi, bijzonder en pijnlijk

07 maart 2016
De verhalen van Toon Tellegen hebben vaak een paar dozijn diepere boodschappen die samen kunnen steken als de angel van een wesp. Ook De genezing van de krekel is geen uitzondering. Het is mooi, bijzonder en pijnlijk.

De krekel is somber. Het overvalt hem. Zomaar, opeens, als alles goed lijkt en fijn voelt kruipt de somberheid zijn hoofd in. De krekel weet niet wat hem overkomt! Hij die altijd tsjirpte is nu somber.

'Het was op een ochtend in het begin van de zomer. De krekel zat in het gras voor zijn deur en dacht: ik ben tevreden, ik ben vrolijk en tevreden. (…) Maar opeens voelde hij iets vreemds in zijn hoofd. Iets wat hij nog nooit had gevoeld. Iets dofs. Het zat in zijn hele hoofd.' (p. 5)

Tegelijkertijd heeft de olifant er zijn missie van gemaakt in bomen te klimmen en op de top een pirouette te draaien. Iedere keer als hij de top bereikt, valt hij weer. Maar toch is hij niet somber. De krekel zoekt een manier om zich van de somberheid te ontdoen en de olifant om op de top te blijven. Het zijn twee verhaallijnen die niet direct met elkaar te maken hebben, maar symbolisch gezien onlosmakelijk verbonden zijn.

Het leven is vallen en opstaan

De somberheid van de krekel staat symbool voor een depressie. Op subtiele en bijzonder originele wijze maakt Tellegen duidelijk dat een depressie vaak de grondslag vindt in de genen en dat die zich bij iedereen op een andere manier kan manifesteren. Het overkomt je, laat je machteloos achter en vertroebelt je gedachten. Hij zegt dit niet, hij laat het zien. Het is een laag die je gauw over het hoofd ziet en dat geeft niet, want het zegt enkel dat hij weet waar hij over praat.

Hoewel de olifant steeds klimt en valt, klimt en valt en weer klimt … en valt, gaat hij door en voelt hij zich niet somber. Hij laat zich niet uit het veld slaan, nee, hij ziet in dat het leven bestaat uit vallen en opstaan, maar altijd doorgaan. Waarom hij toch blijft klimmen, weet hij niet; hij weet alleen dat het moet.

Kinderlijke eenvoud en filosofische diepgang

Toon Tellegen is een woordmagiër. Hij weet gevoelens zo te verwoorden dat het lijkt alsof Hermelien ze tot leven heeft gebracht, écht tot leven. Hij brengt het gebruik van metaforen en stijfiguren tot een heel ander niveau dan ik gewend ben. Juist door de kinderlijke eenvoud komt de filosofische diepgang binnen.

'Hij tikte tegen zijn hoofd. ‘Hallo somber gevoel,’ zei hij. ‘Misschien val je wel mee…’
Het sombere gevoel leek wel ineen te krimpen van schrik en ergens ver weg te kruipen.' (p. 35)

Veeg me op hoor. Hoe kún je het bedenken? Het lijkt wel alsof Tellegen al zijn filosofische gedachten en psychologische adviezen van beter-leven-goeroes heeft gemetaforiseerd om zo nóg meer diepgang in zijn verhalen te kunnen aanbrengen. Ik hoor hem denken: Ja euh, het is natuurlijk een beetje euh.. té … om nou elke zin mijn lezers te vermoeien met van die pseudofilosofische gedachten – want hij zou zijn geestelijke superioriteit bagatelliseren, en daarna zouden mijn gedachten afdwalen omdat ik ineens besef dat zijn bescheidenheid hem een nog mooier mens maakt.

Ik geef dit boek 4,5 van de 5 sterren.

Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl

Reageer op deze recensie

Meer recensies van