That what must not be named

This is where it ends is het debuutroman van schrijfster Marieke Nijkamp waarmee zij als Nederlandse schrijfster zichzelf heeft weten te plaatsen in de New York Times bestseller lijst. Het oorspronkelijk Engels geschreven boek is uitgeven door de Amerikaanse uitgeverij Sourcebooks Fire en heeft ook een Nederlandstalig zusje gekregen met de titel 54 minuten, welke is uitgeven door uitgeverij HarperCollins.

Het boek gaat over Opportunity High waar zich een schietpartij afspeelt tijdens de eerste dag van het nieuwe semester. Het verhaal word verteld door 4 verschillende personages die zich tijdens dit vreselijke incident op verschillende locaties in en rondom de school bevinden met allemaal hun eigen ervaringen, ideeën en emoties. De schrijster heeft zich laten inspireren door school shootings die zich in de afgelopen jaren in de VS hebben afgespeeld. In het bijzonder de Sandy Hooks Elementary shooting die op 14 december 2012 plaatsvond in Newton, Connecticut, waar de 20 jarige Adam Lanza 20 kinderen van 6-7 jaar en 6 volwassenen en zichzelf van het leven heeft beroofd. Dit incident is de dodelijkste massa schietpartij op een middelbare-/lagere school en 3 na dodelijkste massa schietpartij uitgevoerd door 1 persoon in de geschiedenis van de VS.

Ik heb zelf de Engelse versie van het boek gelezen, puur omdat ik het heerlijk lezen vind. Het moment dat de schietpartij echt begon was het moment dat ik wist dat ik dit boek voor geen seconde neer zou leggen. Naar bed gaan was daardoor erg lastig, ik zat al op 81%!! De laatste paar uurtjes lezen heb ik in tranen doorgebracht. Ik moet toegeven dat het erg gedurft is om hierover een boek te schrijven, waar ik dan ook erg veel bewondering voor heb. Het is een vreselijk incident en zou helemaal niet voor moeten komen. De schietpartij duurde 54 minuten, aldus de Nederlandse titel, maar tijdens het lezen voelde het alsof het langer duurde dan dat. Misschien doordat het voor de personages ook zo voelde. Het boek begint als een normale schooldag, maar het duurt niet lang voor het omslaat naar een regelrechte nachtmerrie waar geen hoop of uitweg in lijkt te vinden. Ik merkte wel één sprankeltje hoop op, maar die was ook redelijk snel weer weg. De manier waarop het boek geschreven is zorgt ervoor dat je je goed en ook makkelijk kan inleven in de personages en hun verdriet en zorgen deel. Ik ben deels blij dat er bewust niet is gekozen voor een happy ending, dit maakt het verhaal een stuk realistischer. Van begin tot eind zit je in het verhaal net zo vast als de studenten in de school. Ondanks het onderwerp vond ik het een onwijs goed boek en raad ik het ook aan aan diegene die een sterke maag hebben rondom dit onderwerp.

https://deboekenbloggert.wordpress.com/2017/01/14/recensie-this-is-where-it-ends/