als je de stilte ziet

Als je de stilte ziet - Thomas Verbogt (Mythras Boeken)

Alles begon pas toen Sander bij ons kwam wonen, ook het begin van een nieuw leven. Ik was trots op zijn aanwezigheid. Op school zei ik dat hij mijn pleegbroer was. Dat woord kwam van mijn moeder, ik kende het niet, ik kende ook niemand met een pleegbroer of -zus. Af en toe zei ik Pleeg tegen Sander, wat hij leuk vond, Marleen belachelijk. Hij schreef het zelfs een keer onder een briefje dat hij voor me had klaargelegd: 'Ik doe de boodschappen wel! Pleeg.'

De hoofdpersoon in de nieuwe roman van Thomas Verbogt wil graag een verbond vormen met Sander, zijn pleegbroer, maar dat lukt niet. Er staat iets in de weg - iets wat hij niet kan duiden, maar wat hem een leven lang achtervolgt. Wanneer hij afscheid neemt van zijn ouderlijk huis en daarmee ongewild ook zijn grote liefde uit het oog verliest, begint hij aan de zoektocht naar zijn eigen leven. Die zoektocht is onlosmakelijk verbonden met het geheim dat tussen Sander en hem in stond. Als je de stilte ziet is een diep ontroerende roman over verlangen, vluchtigheid en betekenis geven aan het leven.

Ik ben dit boek zeker drie keer herbegonnen en heb mij drie keer door die eerste pagina’s geworsteld. Is dat iets slechts? Ik denk het niet, ik denk eerder dat het de manier van schrijven is en het willen overbrengen van iets.

Die schrijfstijl die je leest over korte en langere hoofdstukken is soms verbazend vlot en laat je pagina’s vooruit vliegen en soms moest ik een enkele pagina meerdere keren opnieuw lezen.

‘Er gaat me iets niet aan, dát moet ik begrijpen, maar ik weet niet hoe. Dat is mijn verontrusting. Haar lach moet me raken, ik weet het zeker, zij ook.’

Natuurlijk bevat dit boek echt mooie passages en toen ik de titel zag verschijnen tijdens het lezen snapte ik het ook waarom ze dit boek zo genoemd hebben want het klopte.

‘Ik bewonderde Sander wel, vooral de stilte waarin hij zich kon terugtrekken, ook als hij naast je liep of tegenover je zat.’

Het hoofdpersonage zoekt wanhopig een band met zijn pleegbroer/vriend of is hij hem liever kwijt? De band met zijn familie laat me vragend achter. Elke ontmoeting die het hoofdpersonage heeft met nieuwe mensen is ‘te’ toevallig te noemen en komt met momenten ongeloofwaardig over.

Ik vond het een mooi boek, regelmatig mooie zinnen te vinden en sommige hoofdstukken waren heerlijk lezen, zelfs de ‘chaos’ in het begin van het boek kon ik uiteindelijk waarderen maar het was iets te ongeloofwaardig om echt te raken.