meesterlijk mooi

Het beste wat we hebben - Griet op de Beeck (Prometheus)

De zitting was in volle gang, maar Lucas stond op en liep de raadkamer uit. Soms weet een lijf beter wat te doen dan alle opgetelde rationaliteit. Hij stapte in zijn auto en zonder veel nadenken reed hij naar de brug, de brug waar elk jaar gemiddeld veertien mensen af sprongen.

Het beste wat we hebben is een boek over stoppen met almaar doorgaan en stil blijven staan, over de complexiteit van collectief oud zeer, over hoever de schaduwen van het verleden reiken, over afscheid durven nemen, over de schoonheid van echte soorten samen, over wat een mens kan doen in een wereld zoals die van nu.

De roman is het eerste deel van een trilogie waarin Griet Op de Beeck een voor haar erg belangrijke thematiek tot op het bot wil proberen uit te spitten. Drie boeken, perfect afzonderlijk te lezen indien gewenst, met drie perspectieven op eenzelfde problematiek, die telkens de ruimte krijgen. Omdat sommige dingen niet simpel te vertellen zijn.

Schitterend cover. Ongelooflijk mooie en sprekend. Als je dit boek kocht of wil lezen enkel en alleen door de cover dan heb je absoluut gelijk want ik deed het ook.

Ik las van deze auteur slechts één ander boek dat jaren geleden was. Dankzij een andere leesliefhebber die zo enthousiast was ging ik overstag en besloot dit boek bovenaan de tbr-stapel leggen.

‘Hij had er drieënveertig jaar over gedaan om erachter te komen, maar hij was niet gemaakt om zich schrap te zetten.’

Ik moest eerlijk gezegd even gewoon worden aan dat Vlaams. Ook al ben ik zelf Vlaams, dat ‘gij’ en ‘ge’ las eerst niet zo vlot. Ook neemt deze auteur geen blad voor de mond en is haar schrijfstijl enorm eerlijk, zacht maar tegelijkertijd hard. Eenmaal gewoon aan haar manier van schrijven en in combinatie met het geschreven verhaal kan ik enkel maar vol lof zijn.

Wauw, wat een mooi verhaal. Heftig. Ten eerste worden taboes doorbroken, kaart de auteur een problematiek aan die nog steeds liever genegeerd word ik plaats van over gepraat. Ook de personages zijn echt, menselijk. Zo zie je dat Lucas materieel alles wel bezit maar mentaal stilaan meer en meer scheuren ziet en dingen uit het verleden weer komen bovendrijven.

‘Hij holde bijna. Op dat moment wist hij niks meer, alleen dat hij daar weg moest. En wel meteen.’

Het stuk waar het personage Amber haar wanhoop uitspreekt is zo mooi, zo echt. Zoals we dan in het Vlaams zeggen alles wat Griet op de Beeck hier schrijft is een ‘Boenk op’ en pure waarheid. Erg knap om zoiets te kunnen verwoorden en op papier te zetten.

Enorm veel bewondering voor wat de auteur hier geschreven heeft. Een boek vol eerlijkheid, liefde, rusteloosheid, bezinning, depressie en hoe hard maar ook mooi de wereld kan zijn.
Meer dan 5 sterren waard. Dit boek veroverde een plekje in mijn hart.