Niet wat ik ervan had verwacht

Vlam gaat over de fictieve dictatuur Chimeria, en hoe verschillende inwoners van het land daarmee omgaan. Dat vond ik een interessant onderwerp. Voor het lezen dacht ik dat het boek te vergelijken zou zijn met andere young adultboeken over dictaturen en opstanden daartegen, zoals bijv. de Hunger Games. Niets is minder waar, want Vlam lijkt nauwelijks op Suzanne Collin’s serie. (Nu ik dit schrijf valt het me pas op dat het tweede boek van die serie ‘Vlammen’ heet!)
In de eerste plaats de hoofdpersonen. Waar de Hongerspelen vooral om Katniss draait, heeft Vlam meerdere hoofdpersonages. Zo is er Roxane Tron, de dochter van de dictator. Roxane was het karakter dat me het meest aanspreekt. Ze heeft een enorm verlangen naar de buitenwereld zien en nieuwe dingen doen, maar tegelijkertijd maakt haar positie als ‘filia’ dat onmogelijk. Ze twijfelt tussen zijn wie ze wil zijn en luisteren naar wat haar ouders haar vertellen. Die strijd heeft Floortje Zwigtman prachtig weergeven.
Dan heb je Christian Duse, een gewone burgerjongen, tot hij bij Roxane op de universiteit komt en zij verliefd op hem wordt. Samen met zijn broer en zussen speelt hij in een band, maar als Angelica Tron, Roxanes moeder, hen opmerkt en wil dat ze in haar actie mee gaan werken, komt hij ineens veel dichter bij de dictator dan hij eigenlijk wilde.
Verder is er nog een reeks aan personages die aan het woord komt. Zij kwamen voor mij allemaal niet zo uit de verf en ik denk dat het eigenlijk overbodig was dat er zoveel perspectieven zijn. Want ook zonder Angelica Trons hoofdstukken weet de lezer wel welke denkbeelden ze heeft, en dat je dan het achtergrondverhaal over hoe ze haar echtgenoot heeft ontmoet mist, maakt niet veel uit, want dat had bijvoorbeeld Roxane ook kunnen vertellen. En het is leuk om te lezen over Marina Duse, maar haar hoofdstukken zijn niet bepaald noodzakelijk.
Door al deze hoofdstukken waarin niet zo ontzettend veel gebeurt, wordt het boek algauw langdradig. Ook zijn er twee verschillende tijden waarin het verhaal zich afspeelt, het heden, en de hoogtijdagen van de dictator, uit mijn hoofd 1986. Eerst merkte ik dit niet op (blond hè), en vond ik het verhaal nogal vreemd. Ook de verhaallijn in het heden is niet zo bijster interessant. Je komt niet veel te weten over de opstand, of over wat er zich allemaal af heeft gespeeld. Het gaat vooral over Roxane die teruggaat naar Chimeria om dingen uit te zoeken en uiteindelijk niets uitvindt.
In de tweede plaats, de schrijfstijl en het taalgebruik. Zwigtman schrijft heel… officieel, met lange zinnen en moeilijke woorden. Ik kwam daar op zich wel goed doorheen, maar ik kan me voorstellen dat iemand anders van mijn leeftijd (rond 14) die minder vaak leest, het vervelend zou kunnen vinden. Dat, gecombineerd met het complexe onderwerp (politiek), en het trage verhaal met weinig actie zorgen dat dit me vooral een leuk boek lijkt voor wat ouderen.
Vlam is het eerste deel van een trilogie. Ik weet niet of ik de volgende delen ook zal lezen, want hoewel het verhaal me wel aansprak, gebeurde er te weinig om me echt te boeien. Grote stukken van het boek hadden weggelaten, of anders korter gemaakt kunnen worden. Dat had het een stuk leesbaarder gemaakt.
Ik geef het verhaal 2,5 ster, afgerond naar boven.