Leven.

Al sinds ik wist dat dit boek bestond wilde ik het niet lezen. Na weet-ik-hoeveel lovende recensies, aandringende vrienden en een bioscoopfilm, kon ik het nog steeds uitstellen.

Maar toen bedacht ik me dat ik wel moet weten waarover ik klaag en daarom begon ik er toch maar aan. Dit soort boeken lezen vind ik lastig omdat ik zelf een handicap heb en allerlei dingen naar de hoofdpersonen wil schreeuwen. Dat was in dit geval niet anders, maar het voorspelde eind gaf daar nog een rauwer randje aan.

Het zijn mooie personages, maar het is wel een ouderwets verhaal in een modern jasje gestoken. Het is daarmee nogal voorspelbaar. Daarnaast ben ik het gewoon niet eens met de keuze van de hoofdpersoon.

Maar ik las het wel uit, want het merendeel van het verhaal was voor mij heel herkenbaar en dat maak ik niet vaak mee. Het is trouwens ook onmogelijk om dit verhaal te lezen en dan niet te denken aan de Franse film Intouchables, maar ik zou die film eerder kijken dan dit boek lezen.