Lezersrecensie
Mij sprak het niet zo aan; maar het hoofdthema zette mij wel aan het denken…
De titel prikkelde mij en het voorwoord van Manon Sikkel ook. Maar de rest; ik vergat de tekst/inhoud eigenlijk gelijk weer terwijl ik het las. Ik kreeg er ook een beetje “studieboek-achtig” gevoel bij. Terwijl dit soort betogen mij wel kunnen raken als ik denk aan de tekst van de Albert Verweij-lezing van Bibi Dumon Tak (… en zijn schimmelige vriendje Pim). Maar eerlijk is eerlijk; heb dit boekje niet onder ideale omstandigheden gelezen (online op mijn mobiel en op vakantie) en dat hielp niet mee om de lijn te zoeken in dit betoog.
Hoewel ik het wel zeker met de belangrijkste boodschap van de auteur eens ben; dat kinderenboeken zeker niet alleen voor kinderen zijn maar ook voor volwassenen. En de “neven-boodschap” daarvan is dat je kinderliteratuur ook serieus moet nemen, en dat het raar is dat het niet serieus wordt genomen door “grote mensen” en ook vreemd genoeg niet door veel auteurs die schrijven voor volwassenen. Volgens mij gaf Manon Sikkel in haar voorwoord 2 belangrijke argumenten voor het feit dat kinderliteratuur belangrijk is, eigenlijk gewoonweg belangrijker dan volwassenen-literatuur;
- kinderliteratuur is de eerste vorm van literatuur die kinderen leren kennen, plus dat het (als het goed is) onder de circa 15 jaar massaal aangeboden wordt aan hen. Het kan daarmee scheppend zijn voor kinderen, beslissend zijn voor kinderen en hun (boeken)smaak, verbeelding en simpelweg voor het (technisch) leren lezen. Dit is een rol die absoluut onvergelijkbaar is met de rol van volwassenenliteratuur. Als je kijkt naar welke boeken écht veel gelezen worden; dan verwacht ik dat uit onderzoek blijkt dat kinderenboeken met stip op 1 staan, boven boeken voor volwassenen.
- kinderen zijn de eerlijkste critici die een schrijver kan hebben; zij zullen nooit een pretentieus praatje houden over een boek omdat je nu eenmaal een bepaalde schrijver goed moet vinden bijvoorbeeld. Ze vinden het boek wat of ze vinden het niks. Ik denk dat menig volwassene een literair “topboek” in de kast heeft staan en doet alsof ze het gelezen hebben, maar nooit verder zijn gekomen dat de achterflap of alleen de eerste paar bladzijden.
Hoewel ik het wel zeker met de belangrijkste boodschap van de auteur eens ben; dat kinderenboeken zeker niet alleen voor kinderen zijn maar ook voor volwassenen. En de “neven-boodschap” daarvan is dat je kinderliteratuur ook serieus moet nemen, en dat het raar is dat het niet serieus wordt genomen door “grote mensen” en ook vreemd genoeg niet door veel auteurs die schrijven voor volwassenen. Volgens mij gaf Manon Sikkel in haar voorwoord 2 belangrijke argumenten voor het feit dat kinderliteratuur belangrijk is, eigenlijk gewoonweg belangrijker dan volwassenen-literatuur;
- kinderliteratuur is de eerste vorm van literatuur die kinderen leren kennen, plus dat het (als het goed is) onder de circa 15 jaar massaal aangeboden wordt aan hen. Het kan daarmee scheppend zijn voor kinderen, beslissend zijn voor kinderen en hun (boeken)smaak, verbeelding en simpelweg voor het (technisch) leren lezen. Dit is een rol die absoluut onvergelijkbaar is met de rol van volwassenenliteratuur. Als je kijkt naar welke boeken écht veel gelezen worden; dan verwacht ik dat uit onderzoek blijkt dat kinderenboeken met stip op 1 staan, boven boeken voor volwassenen.
- kinderen zijn de eerlijkste critici die een schrijver kan hebben; zij zullen nooit een pretentieus praatje houden over een boek omdat je nu eenmaal een bepaalde schrijver goed moet vinden bijvoorbeeld. Ze vinden het boek wat of ze vinden het niks. Ik denk dat menig volwassene een literair “topboek” in de kast heeft staan en doet alsof ze het gelezen hebben, maar nooit verder zijn gekomen dat de achterflap of alleen de eerste paar bladzijden.
1
Reageer op deze recensie
