Mooie schrijfstijl in onderhoudende misdaadroman

Twee jaar na zijn debuut verschijnt het derde boek van Paul Jacobs. Ook in De laatste grap spelen Ellen Rademakers en haar geliefde Thomas Breens een grote rol. Jacobs, die veel kennis heeft van de media- en cultuurwereld, gebruikt in dit boek de televisiewereld als setting.
Een jeugdvriendin van Ellen staat op het punt om door te breken als comédienne bij een televisieprogramma. Ellen en Thomas reizen naar België om de opname bij te wonen. Alles lijkt heel goed te verlopen totdat de vriendin vermoord wordt gevonden. Er wordt een onderzoek ingesteld, maar de opnames gaan gewoon door. Als er een week later weer een lijk wordt gevonden, lijkt er een donkere wolk te hangen boven het programma. Ellen en Thomas mogen de stad niet verlaten en worden dus gedwongen in België te blijven. Als de hoofdverdachte Ellen probeert te versieren en er op de plaats van de moorden blaadjes van komische scheurkalenders opduiken, wordt steeds duidelijker dat grappen niet voor iedereen vermakelijk zijn.
Het is mooi om te zien dat Jacobs echt een eigen schrijfstijl heeft ontwikkeld. Franse uitspraken en zinnen, coupletten van songteksten en grappen kleuren de pagina’s. Jacobs neemt de lezer op een prettige manier aan de hand. Korte hoofdstukken volgen elkaar op met goed getimede spanningsbogen. Verrassend is dat De laatste grap aan het eind nog een spannende verrassing in petto heeft. Dan pas komt de aangrijpende spanning naar boven die in de eerste helft van het boek een beetje ontbreekt.
De moorden in het theater worden door Jacobs gebruikt als instrument om het privéleven van Ellen en Thomas naar een volgend level te brengen. De relatie tussen die twee gaat niet vervelen. Er is geen sprake van maatschappijkritiek, ook niet van een heel originele plot. Realistisch is het wel en de lezer blijft zeker geboeid in deze misdaadroman. Kleine vernieuwende details in de moorden, de verrassende wending en de prettige schrijfstijl zijn de kracht van De laatste grap.