Een boek met veel lagen

De titel van het boek en de tekst op de achterflap maakten me nieuwsgierig naar het verhaal. En het gegeven dat het in mozaïek-vorm is geschreven, maakte me nog nieuwsgieriger. Het verhaal heeft me op een hele positieve manier verrast, een verhaal over oorlogstrauma wat ik nog niet eerder gelezen had. De schrijver neemt je mee in het gezinsleven van Leie en Dirk en hun twee kinderen Anton en Meeus. In het begin van het boek lees je dat Leie in een zwijgzame depressie is beland. De vrouw en moeder van het gezin lijkt onbereikbaar, en het is niet duidelijk wat de aanleiding is. Wat je al wel weet is dat Leie als meisje van 3 is ondergedoken bij een boerengezin in de Zaanstreek. Haar ouders zijn niet teruggekomen uit de oorlog, zo lijkt het. Gedurende het verhaal kom je steeds meer te weten over het waarom van de depressie en het zwijgen. De leest hoe Dirk en de kinderen hierop reageren, elk op hun eigen manier. Machteld Siegmann schrijft heel beeldend, waardoor het verhaal nog sterker binnenkomt. Wat mij betreft een ijzersterk debuut en zeker een boek dat je nog eens wilt lezen, om nog meer te ontdekken in het verhaal.