Het verhaal van een team

Zet de drie boeken van Carmen Mola naast elkaar en het eerste wat opvalt, zijn de vliegen op de covers. Ga je ze ook werkelijk lezen, dan merk je al snel dat er veel meer elementen zijn waarin de boeken overeenkomen. Na drie lijken spreek je van een seriemoordenaar. Na drie boeken van Carmen Mola droom je over niets anders meer.

Net als in Het duistere net wordt inspecteur Elena Blanco ook in dit nieuwe deel, Het jaar van het varken, vertaald door Imke Zuidema, persoonlijk getroffen. Hoewel ze besloten had het politiewerk achter zich te laten, staat ze haar ex-collega’s bij als een van hen verdwijnt. Chesca, die een goede band met Elena had, komt niet thuis na een avondje stappen en haar vriend (en de ex van Elena) slaat meteen alarm. Dat blijkt niet onterecht. Deze misdaad treft dus niet alleen Elena, maar alle collega’s. Het is boeiend te zien hoe elk van hen daarmee omgaat. De diepmenselijke karaktertekening springt ook nu weer in het oog.

Zoals de vliegen op de covers al doen vermoeden, is er ook in Het jaar van het varken geen gebrek aan rauw vlees. Chesca wordt op een varkensboerderij gevangengehouden en moet daar de meest gruwelijke martelingen ondergaan. Die zijn soms heel expliciet en dus niet voor gevoelige lezers. Het woord ‘horror’ klinkt als een eufemisme voor wat zich op de boerderij allemaal afspeelt. Net als de vorige boeken rond Elena Blanco wordt er weinig aan de verbeelding van de lezer overgelaten.

Het verhaal is uit vier delen opgebouwd, die telkens worden voorafgegaan door een cursief gedrukt hoofdstuk. Dat vertelt het verhaal van Valentina en het wordt gaandeweg duidelijk wat haar rol in het geheel is. De twee verhalen geraken relatief snel met elkaar verweven, zonder daarom aan spanning in te boeten.

Het verhaal moet het ook nu weer hebben van de gruwel en de spanning en niet van de virtuoze schrijfstijl. Vooral wie van pittige dialogen houdt, moet zich soms knarsetandend door het verhaal heen worstelen. Het boek kreeg gelukkig niet het label ‘literaire’ thriller opgeplakt. Anderzijds zorgt de eenvoudige stijl er wel voor dat je zonder al te veel denkwerk door het boek heen dendert. Daar zorgt de strakgespannen spanningsboog wel voor.

Het gebeurt in politiethrillers wel vaker dat de rechercheurs het niet zo nauw nemen met de strikte regels. Hier is dat niet anders. Alleen kan Elena het zich wel min of meer veroorloven, want ze is op vraag van haar meerderen teruggekeerd en maakt het al meteen duidelijk dat haar invalbeurt tijdelijk is. Daarmee onderscheidt ze zich van alle rechercheurs die in andere series door hun oversten buitenspel gezet worden en dan maar op eigen houtje hun leven gaan riskeren.
Ook de manier waarop nieuwkomer Reyes in beeld komt, is op zijn zachtst gezegd atypisch. Ze doet er alles aan om niet als ‘het nichtje van de commissaris’ gezien te worden en haar oom zelf lijkt ook niet al te blij dat ze zijn team versterkt. Bovendien heeft ze een heel bijzondere persoonlijkheid. Hiermee willen de auteurs duidelijk diversiteit in hun serie brengen.

Sowieso is binnen de reeks Het jaar van het varken het boek met de meeste diepgang. Omdat de focus niet meer alleen op Elena ligt, maar alle leden van het team echt uit de verf komen, is het nog meer dan bij de vorige delen uitkijken naar het vervolg.